"ΤΥΧΙΚΟΣ" ΜΑΡΤΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011 -- ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΜΕΙΝΑ ΑΝΕΡΓΟΣ!...

«Πού εργάζεστε;» ρώτησε η ηλικιωμένη κυρία που καθόταν δίπλα μου. «Ε., χμ., μμ..», τραύλισα. «Είμαι χωρίς εργασία εδώ και λίγους μήνες».

«Έχασε τη δουλειά του. Η γυναίκα του δουλεύει γι' αυτόν». Αυτά και άλλα παρόμοια σχόλια δεν έπαψαν ν' ακούγονται από καιρό σε καιρό όλο το χρόνο που έμεινα χωρίς εργασία. Ήμουν άνεργος. Αυτή ήταν τώρα πια η ταυτότητά μου.

Είναι αλήθεια πως η γυναίκα μου βρήκε κάποια απασχόληση κι έτσι η οικογένειά μας δε θα πεινούσε. Όμως αυτό μερικές φορές έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Ενώ η γυναίκα μου πήγαινε να εργαστεί, εγώ έμενα στο σπίτι να φροντίζω τα μωρά – αυτό είναι δουλειά για τη μαμά.

Η σκηνή με την ηλικιωμένη κυρία επαναλήφθηκε πολλές φορές: στην εκκλησία, στην παιδική χαρά, στα μαγαζιά. «Πώς και βγάζετε τα παιδιά βόλτα τέτοια ώρα; Εργάζεστε τη νύχτα; Έχετε ρεπό σήμερα;» «Όχι! Είμαι άνεργος!» Κάθε φορά αυτή η λέξη με πλήγωνε βαθιά σαν μαχαίρι και κάθε φορά ρωτούσα τον Θεό «Γιατί Κύριε; Γιατί σ' εμένα;» Γνώριζα βέβαια πως δεν ήταν από δικό μου λάθος, όμως αυτό δε βοηθούσε πολύ, ούτε μπορούσε ν' απομακρύνει κάθε σκέψη για την αποτυχία μου.

Σύντομα διαπίστωσα πως δεν ήμουν μόνος σ' αυτή τη θέση. Ανάμεσα σ' εκείνους που εκκλησιαζόμασταν στην ίδια εκκλησία υπήρχαν και άλλοι άνεργοι. Ο Νίκος, ένας μηχανικός, ήταν χωρίς εργασία περισσότερο από ένα χρόνο. Ο Γιώργος που ήταν μουσικός, φρόντιζε τα παιδιά ενώ η γυναίκα του δούλευε σαν ταμίας. Ο Πέτρος έχασε τη δουλειά του μετά από ένα ατύχημα που επηρέασε τη μνήμη του κι ο Δημήτρης, που εργαζόταν σαν υπάλληλος γραφείου, έμεινε χωρίς δουλειά όταν πτώχευσε η επιχείρηση.

Μαζί δημιουργήσαμε μια παρέα όπου συζητώντας βρήκαμε πολλά κοινά μεταξύ μας. Όλοι είχαμε νιώσει την ταπείνωση και την αγανάκτηση που συνοδεύει την ανεργία. Όλοι είχαμε αναρωτηθεί, Πού είναι ο Θεός; Όλοι προσπαθούσαμε να βρούμε απαντήσεις και, με τον καιρό, πήραμε τις απαντήσεις του Θεού.

Μαθήματα που μάθαμε

Το πρώτο μάθημα που μάθαμε ήταν ότι, παρά τις αμφιβολίες μας, ο Θεός έμενε πιστός. «Όταν έμαθα πως θα χάσω τη δουλειά μου, αναρωτιόμουν πώς θα ζήσω, όμως ο Θεός εξακολούθησε να μου συμπαρίσταται και την άλλη μέρα και την άλλη και την άλλη», έλεγε ο Νίκος.

«Ήταν σκληρό», παραδέχεται ο Δημήτρης. «Χρειάστηκε να κάνουμε πολλές αναθεωρήσεις στον τρόπο που ζούσαμε, όμως πάντοτε ο Θεός μάς προμήθευε αρκετά για να πληρώνουμε το νοίκι και τα ψώνια μας. Η ανεργία είναι δύσκολο πράγμα. Όμως ο Θεός που προμήθευσε τα αγαθά Του στους καλούς καιρούς, είναι ο Ίδιος και στους καιρούς της δυσκολίας. Η ανεργία μάς έδειξε νέες διαστάσεις της πιστότητας του Θεού και μας βοήθησε να βρίσκουμε ικανοποίηση σε όλες τις περιστάσεις» (Φιλιπ. 4/β/12).

Επίσης μάθαμε μερικά μαθήματα ταπείνωσης. Όπως συμβαίνει στους περισσότερους σύγχρονους ανθρώπους, η περηφάνια μας στηριζόταν στην επιτυχημένη μας καριέρα.

«Η δουλειά μου ήταν η ζωή μου. Έβρισκα τον εαυτό μου στην καριέρα μου. Η Χριστιανική μου ιδιότητα ερχόταν δεύτερη», εξήγησε ο Γιώργος.

«Η ανεργία σύντριψε την αυτοεκτίμησή μου», ομολογεί ο Δημήτρης. «Συχνά άφηνα το επάγγελμά μου να γίνεται εμπόδιο στη χριστιανική μου πορεία. Μέχρι τότε δεν είχα συναντήσει αποτυχίες. Στο σχολείο και στο επάγγελμα όλα πήγαιναν ρολόι, όμως όλα αυτά με απομάκρυναν σταθερά απ' τον Χριστό. Σπάνια πήγαινα στην εκκλησία και είχα αρχίσει να βλέπω τη Χριστιανοσύνη με αμφιβολία. Μόνο όταν συνειδητοποίησα πως δε θα έπαιρνα άλλο μισθό, άρχισα να σκέφτομαι πάλι σοβαρά τον Θεό. Ο Κύριος χρησιμοποίησε την ανεργία για να κερδίσει πάλι την προσοχή μου. Όλοι μου έλεγαν πόσο επιτυχημένος είμαι, κι εγώ τούς πίστευα. Ξέχασα πως οι ικανότητες μου ήταν δώρα της χάρης του Θεού. Ο Κύριος με προσγείωσε όταν έχασα τη δουλειά μου».

Βέβαια δεν είναι πάντοτε η περηφάνια η αιτία. Ο Νίκος είχε πρόβλημα με την υπομονή. «Δε μπορούσα να περιμένω για τίποτα· ούτε για το γάμο μου, ούτε για την εργασία μου. Σιγά-σιγά μαθαίνω πως ο Θεός δεν ακολουθεί το δικό μου ρολόι. Μ' αυτή την περιπέτεια άρχισα να μαθαίνω την εγκαρτέρηση. Ποτέ δεν έμαθα να επιμένω σε κάποιο σκοπό. Ψάχνοντας να βρω δουλειά για περισσότερο από ένα χρόνο, όλα άλλαξαν. Πιστέψτε με, καθώς ταχυδρομούσα τα βιογραφικά σημειώματα το ένα μετά το άλλο η καρτερία μου δυνάμωσε».

Ανακαλύψεις

Όταν ένας ξάδελφος μου έμεινε χωρίς δουλειά, πριν μερικά χρόνια, αυτός και η οικογένειά του άρχισαν να καθαρίζουν γραφεία. Όχι μετά πολύ καιρό είχε οργανώσει μια νέα σοβαρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών, που του πρόσφερε περισσότερα απ' όσα περίμενε. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά πως ο καθένας πρέπει να γίνει ελεύθερος επαγγελματίας. Κάποιοι ίσως θεωρήσουν καλύτερο να μάθουν μια νέα τέχνη, άλλοι ίσως σκεφτούν το ενδεχόμενο ν' αφιερωθούν ολοκληρωτικά στο έργο του Θεού. Όλοι, όμως, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε τα νέα σχέδια που ο Θεός έχει για μας.

Όπως κι εγώ, πολλοί άνθρωποι ομολογούν πως η ανεργία τούς έμαθε τη συμπάθεια. Ποτέ δεν είχα νιώσει αληθινά τι συμβαίνει με τους άνεργους. Ίσως να λυπόμουν για τη δυσκολία τους, όμως δεν καταλάβαινα την αληθινή κατάστασή τους.

Αντιμετώπισα διάφορες αντιδράσεις από τους ανθρώπους, τον καιρό που ήμουν άνεργος: αδιαφορία, αμηχανία, προσποιητή συμπάθεια. Όμως μόνο ένας είχε γνήσιο ενδιαφέρον. Πάντοτε έδειχνε να καταλαβαίνει τι περνούσα, την αγωνία μου, το αίσθημα απελπισίας που με κυρίευε, την απορία μου. Προσπαθούσα να εξηγήσω πώς μπορούσε να γνωρίζει τι νιώθω; Αργότερα έμαθα ότι κι εκείνος είχε περάσει μια μεγάλη περίοδο ανεργίας πριν μερικά χρόνια.

Όταν ο Γιώργος βρήκε πάλι εργασία, έκανε το ίδιο: Αφιέρωνε αρκετό χρόνο μ' εμάς που εξακολουθούσαμε να είμαστε άνεργοι. Ίσως ένας από τους λόγους που ο Θεός επέτρεψε να περάσει από ανεργία, ήταν να τον προετοιμάσει για μια διακονία συμπάθειας και συμπαράστασης.

Ποιος νοιάζεται;

«Όταν τελείωσα το Πολυτεχνείο», μας είπε ο Δημήτρης, «τα είχα όλα σχεδιασμένα. Θα έπιανα δουλειά, θα παντρευόμουν, θα έκανα σπίτι δικό μου και οικονομίες για ν' αποσυρθώ στη σύνταξη στα 50 μου. Όλα ξεκίνησαν καλά. Βρήκα δουλειά και παντρεύτηκα, όμως γρήγορα έχασα τη δουλειά μου. Δεν ξέρω αν ποτέ αποκτήσω σπίτι κι όσο για τη σύνταξή μου στα 50, το έχω ξεχάσει. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα μου μείνουν οικονομίες. Όμως τώρα ξέρω πως ο Θεός έχει τον έλεγχο της κατάστασης».

Καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο Νίκος. Κι εγώ ήθελα πάντοτε να σχεδιάζω το μέλλον, προσβλέποντας στη μέρα που θα ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος. Είναι εύκολο να λησμονήσεις ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο της κατάστασης και μπορεί ν' αλλάξει τα πάντα οποτεδήποτε το θελήσει.

Δεν είναι κακό να προγραμματίζεις για το μέλλον σου. Όμως συχνά μοιάζουμε στους ανθρώπους που περιγράφει ο Ιάκωβος στην επιστολή του, που λένε: «Σήμερον ή αύριον θέλομεν υπάγει εις ταύτην την πόλιν, και θέλομεν κάμει εκεί ένα χρόνον, και θέλομεν εμπορευθή και κερδήσει» (Ιακ. 4/6/13), ξεχνώντας τον Θεό.

«Δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον» συνεχίζει ο Ιάκωβος, «διότι ποία είναι η ζωή σας; είναι τωόντι ατμός όστις φαίνεται προς ολίγον, και έπειτα αφανίζεται· αντί να λέγητε, Εάν ο Κύριος θελήση, και ζήσωμεν, θέλομεν κάμει τούτο ή εκείνο» (εδ.14-15).

Μερικοί χρειάζεται να μάθουν αυτό το μάθημα μέσω της ανεργίας.

Σήμερα ο Νίκος κι ο Δημήτρης δουλεύουν και πάλι στο επάγγελμά τους. Ο Πέτρος βρήκε μια δουλειά μερικής απασχόλησης και ο Γιώργος εξακολουθεί ακόμη να ψάχνει. Δεν ήταν εύκολο για κανένα μας, όμως όλοι ευχαριστούμε τον Θεό για όσα μας δίδαξε.

Ίσως η κουβέντα του Γιώργου τα λέει όλα: «Δεν καταλαβαίνω το κάθε τι που συμβαίνει, όμως γνωρίζω ότι ο Θεός θα το χρησιμοποιήσει για τη δόξα Του – και το δικό μου το καλό!» |

«Ταύτα πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα,
και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών»

Α~ Κορ. 10/ι/11