"ΤΥΧΙΚΟΣ" ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010 -- ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ

Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο, αλλά δεν ήταν από αυτόν. Ήρθε στο χρόνο από την αιωνιότητα, εκπροσωπώντας τον Θεό και τη Βασιλεία των Ουρανών. Ο Ιησούς είπε στον Πιλάτο, «Η Βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου». Ως οπαδοί του Ιησού, κι εμείς επίσης δεν ανήκουμε στον κόσμο αυτό. Έχουμε γεννηθεί από το Άγιο Πνεύμα και γίναμε πολίτες της Βασιλείας του Θεού (Φιλ. 3/γ/20 και Ιωάν. 3/γ/1-8).

Πάντα τίθεται το θέμα, κατά πόσον οι πολίτες της Βασιλείας του Χριστού θα πρέπει να συμμετέχουμε στις υποθέσεις του παρόντος κόσμου. Αλλά υπάρχει ένα ακόμη ερώτημα: Πόσο πρέπει να προσέχουμε ώστε να μην επενδύουμε σε πράγματα που παρέρχονται και, αντίθετα, πώς πρέπει να επενδύουμε σε πράγματα που αναμένονται να έρθουν και να διαρκέσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ εκείνων που παρέρχονται, είτε πρόκειται για επιχειρήσεις, εκπαίδευση ή κάθε άλλο τομέα, και εκείνων που έρχονται για να μείνουν.

Η πρώτη έλευση του Ιησού Χριστού δεν ήταν μόνο μια ηθική εισβολή, που απέβλεπε να διδάξει κάποιες καλές συμπεριφορές στους οπαδούς Του. Αντίθετα ήταν μια εισβολή στο παρόν και το μέλλον. Αυτό ο λαός Ισραήλ δεν το αντιλήφθηκε, όμως το κατάλαβε η αρχαία Εκκλησία. Ως αποτέλεσμα, ο μεν λαός Ισραήλ καταστράφηκε από τη Ρώμη –παρά τις προειδοποιήσεις του Ιησού– ενώ η Εκκλησία προχώρησε και κατέκτησε τον κόσμο.

ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΤΟΥΤΟΥ

Στο Λουκ. 20/κ/34, ο Ιησούς χρησιμοποιεί την φράση: «Οι υιοί του αιώνος τούτου». Με τον όρο αυτό αναφέρθηκε στους ανθρώπους των οποίων η νοοτροπία διαμορφώνεται από το ρεύμα της εποχής τους. Είναι εκείνοι που, αντίθετα από την συμβουλή του Παύλου στο Ρωμαίους 12/ιβ/1-2, συμμορφώνονται «με τον αιώνα τούτον», και δεν μεταμορφώνονται «διά της ανακαινίσεως του νοός», εξετάζοντας, ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Οι «υιοί του αιώνος τούτου» είναι άνθρωποι, όπως ο πλούσιος εκείνος νεαρός άρχοντας που καλέστηκε από τον Ιησού να γίνει οπαδός Του, αλλά όταν άκουσε την πρόκληση, «Εν σοι λείπει· πάντα όσα έχεις πώλησον και διαμοίρασον εις πτωχούς, και θέλεις έχει θησαυρόν εν ουρανώ, και ελθέ, ακολούθει μοι» (Λουκ. 18/ιη/22), να αφήσει δηλαδή τα πρόσκαιρα αγαθά του για να αποκτήσει «θησαυρόν εν ουρανώ», δηλαδή το μέλλον, εκείνος αρνήθηκε επειδή ήταν δεμένος με το υλικό παρόν.

Οι «υιοί του αιώνος τούτου» δεν είναι ανόητοι άνθρωποι. Ο ίδιος ο Χριστός σε άλλη περίπτωση αναγνώρισε ότι «οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών γενεάν παρά τους υιούς του φωτός» (Λουκ. 16/ις/8), όμως είναι μπλεγμένοι και παρασυρμένοι από την εκάστοτε κουλτούρα. Μπορεί να θέλουν να ακολουθήσουν τον Ιησού, επειδή όμως είναι δεμένοι με κάποια δεσμά που τους κατέχουν, δεν μπορούν να το κάνουν. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που τους εξουσιάζει σήμερα, κάποια μέρα θα είναι χωρίς καμιά αξία. Αλήθεια, πόσο άξιζε ο πλούτος του νεαρού άρχοντα που αναφέραμε πιο πάνω, όταν λίγα χρόνια αργότερα ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος και ο στρατός του κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ και, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, υπήρξαν περισσότεροι από 56.000 νεκροί και περισσότεροι από 30.000 αιχμάλωτοι πουλήθηκαν σαν δούλοι;

Με παρόμοιο τρόπο, ο Νώε μίλησε για τον Κατακλυσμό που θα ερχόταν αλλά οι συνάνθρωποί του αδιαφόρησαν. Επειδή ήταν «υιοί του αιώνος τούτου» είχαν επενδύσει στο παρόν. Ο Νώε όμως είχε διαφορετική νοοτροπία και όταν με θεία αποκάλυψη ενημερώθηκε για το επικείμενο κακό, αποφάσισε να επενδύσει στο μέλλον για το καλό το δικό του και της οικογένειάς του. Η οικοδόμηση της Κιβωτού δεν ήταν μια απλή υπόθεση και ασφαλώς είχε τεράστιο κόστος, αλλά αυτό το κόστος το ανέλαβαν και το πλήρωσαν ο Νώε και η οικογένειά του, επειδή πίστεψαν στην προειδοποίηση του Θεού και κατάλαβαν ότι άξιζε κάθε κόπο και δαπάνη για να ανταποκριθούν σ’ αυτήν. Έτσι τελικά από όλη την ανθρωπότητα σώθηκαν μόνο αυτές οι «οκτώ ψυχαί», ο Νώε με τους τρεις γιους του και τις γυναίκες τους (Α~ Πέτρ. 3/γ/20).

Την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος και οι άλλοι Απόστολοι προειδοποίησαν το πλήθος, «Σώθητε από της διεστραμμένης ταύτης γενεάς» (Πράξ. 2/β/40). Ήταν πράγματι διεστραμμένη η κοινωνία τους, με κυβερνήτες όπως ο Ηρώδης, ο Πιλάτος και οι διεφθαρμένοι Αρχιερείς τους. Κάτι δηλαδή όπως και η δική μας εποχή που υποφέρει κάτω από διεφθαρμένους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες. Όπως όμως συμβαίνει και σήμερα, εκείνος ο λαός δεν θέλησε να ακολουθήσει τον Χριστό. Στον Πιλάτο δήλωσαν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα» (Ιωάν. 19/ιθ/15). Ήταν, λοιπόν, αυτοί οι καίσαρες που τους “περιποιήθηκαν” φρικτά λίγα χρόνια αργότερα, όταν γκρέμισαν εντελώς την πόλη και το ναό της, και όργωσαν τον τόπο για να μην κατοικηθεί ποτέ ξανά. Όπως λέει ο Ιωάννης, «Ο κόσμος παρέρχεται» (Ιωάν. 2/β/17). Το ίδιο έρχονται και παρέρχονται οι διάφοροι άρχοντες και οι πολιτισμοί και οι κουλτούρες. Ο χρόνος έχει έναν τρόπο για να ξεσκεπάζει και να ξεμπροστιάζει κάθε ανθρώπινη διαστροφή.

Ο προφήτης Δανιήλ από νεαρός βρέθηκε αιχμάλωτος στην Βαβυλώνα και με τα χρόνια είχε αναλάβει κεντρικό ρόλο στις κυβερνήσεις του Ναβουχοδονόσορα και των διαδόχων του. Ενώ όμως ζούσε ΣΤΗΝ Βαβυλώνα, ποτέ δεν μολύνθηκε ΑΠΟ την Βαβυλώνα. Για την πιστότητά του στον Θεό του Ισραήλ αξιώθηκε να δει οράματα και να λάβει προφητείες σχετικά με το μέλλον, όπου το ένα κοσμικό βασίλειο θα διαδεχόταν το άλλο και όλα μαζί θα παρέρχονταν, ώσπου στο τέλος, γράφει: «Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, διά να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή» (Δαν. 7/ζ/13-14).

ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ

Ο Κύριος Ιησούς αναφέρθηκε σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι θα καταξιωθούν «να απολαύσωσιν εκείνον τον αιώνα και την εκ νεκρών ανάστασιν» (Λουκ. 20/κ/35).

Η «Βασίλεια του Υιού του Ανθρώπου» έμελλε να έρθει για να μείνει για πάντα (Δαν. κεφ. 2/β) και, σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν στον Δανιήλ, μετά από τη Βαβυλώνα ήρθαν οι Μήδοι και οι Πέρσες, μετά ήρθε η Ελλάδα και μετά η Ρώμη – και τέλος ήρθε ο Ιησούς, ο Οποίος εξήγησε στους μαθητές Του: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ' εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος» (Ιωάν. 15/ιε/19) και στον Πιλάτο προσπάθησε να εξηγήσει ότι «Η Βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 18/ιη/36).

Όπως κάθε ανθρώπινη βασιλεία έχει τη δόξα της, όπως συμβαίνει σήμερα με όλες τις μεγάλες δυνάμεις, το ίδιο ισχύει και με τη Βασιλεία του Θεού (ή «των Ουρανών»). Όμως, οι ανθρώπινες δόξες αναπόφευκτα εξασθενίζουν, φθίνουν και χάνονται, αντίθετα από την εξουσία του Χριστού, η οποία «είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και (…) δεν θέλει φθαρή». Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: Εμείς πού επενδύουμε; Στην τρέχουσα νοοτροπία ή σε εκείνη που μέλλει να έρθει; Απέναντι σ’ αυτό το δίλημμα ο Απόστολος του Χριστού προτρέπει τους Χριστιανούς: «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ. 3/γ/1-2).

Ο Κύριος εξήγησε στους μαθητές Του, που είχαν επενδύσει σ’ εκείνον τον «μέλλοντα αιώνα»: «Αληθώς σας λέγω, δεν είναι ουδείς όστις, αφήσας οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν εμού και του ευαγγελίου δεν θέλει λάβει εκατονταπλασίονα τώρα εν τω καιρώ τούτω, οικίας και αδελφούς και αδελφάς και μητέρας και τέκνα και αγρούς μετά διωγμών, και εν τω ερχομένω αιώνι ζωήν αιώνιον» (10/ι/20-30). Επίσης στο Ματθ. 6/ς/18-21, προειδοποίησε όσους θησαύριζαν στη Γη, να θησαυρίζουν στον ουρανό. Όπως είπε κάποιος: «Δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτα από τα γήινα υπάρχοντα, μπορούμε όμως να τα στείλουμε στο μέλλον!»

Οι Γραφές λένε ότι «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13/ιγ/8), και ότι Εκείνος ήταν, είναι και πρόκειται να έρθει (Αποκ. 1/α/4). Οι μαθητές θυσίασαν όλα όσα ΕΙΧΑΝ για πράγματα που ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ να έρθουν. Οι «υιοί του μέλλοντος αιώνος» είναι εκείνοι που προβλέπουν. Βλέπουν τι είναι εκείνο που παρέρχεται και τι είναι εκείνο που έρχεται για να μείνει. Έτσι προσεύχονται: «Ελθέτω η Βασιλεία σου». Είναι σαν τον Αβραάμ που «περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός» (Εβρ. 11/α/10). Δεν νιώθουν άνετα με τη σημερινή κουλτούρα και πάντα ψάχνουν εκείνο το “καλύτερο” που χτίζει σήμερα ο Θεός, συμφωνώντας με τον Πέτρο που έγραψε: «Κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Β~ Πέτρ. 3/γ/13).

Στο κεφάλαιο 4/δ~ του Ιωάννη, ο Ιησούς συνάντησε μια γυναίκα στο πηγάδι της πόλης Σειχάρ στη Σαμάρεια. Εκείνη Του έθεσε ερώτημα σχετικά με τον σωστό τόπο όπου έπρεπε να λατρεύουν: Στο όρος Γαριζίν, όπως έκαναν οι Σαμαρείτες, ή στο Ναό της Ιερουσαλήμ, όπως έκαναν οι Ιουδαίοι; Η απάντηση του Ιησού υπήρξε ενδιαφέρουσα: «Έρχεται ώρα, και ήδη είναι», που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με Πνεύμα και αλήθεια – με άλλα λόγια, οπουδήποτε (Ιωάν. 4/δ/23). Αλλά αυτή η ώρα που ΕΡΧΕΤΑΙ, ήταν ΗΔΗ εδώ.

Έτσι είναι η Βασιλεία του Θεού: Και παρούσα, και έρχεται να φανερωθεί, «διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι εν λόγω, αλλ' εν δυνάμει» (Α~ Κορ. 4/δ/20, Λουκ. 17/30). Γι’ αυτό και όσοι ακολουθούν τον Ιησού, βλέπουν από τώρα το μέλλον και ήδη επενδύουν σ' αυτό. Αν πιστεύουμε στον Ιησού, είμαστε γιοι και κόρες της Βασιλείας που είναι τώρα εδώ, μέσα στις καρδιές και τη ζωή μας, αλλά και έρχεται σε πληρότητα. Η ίδια αλήθεια, αγάπη και χάρη που λάβαμε μέσα μας, κάποια μέρα θα διαποτίζει ολόκληρο τον ανανεωμένο κόσμο.

Ενώ όμως αυτή η νοοτροπία χαρακτήριζε τους δούλους του Θεού σε κάθε εποχή της ιστορίας, φοβούμαστε ότι πολλοί από τους ανθρώπους των εκκλησιών σήμερα έχουν μπλεχθεί και είναι δέσμιοι στα δίχτυα του παρόντος πολιτισμού που μέλλει να κριθεί (Β~ Τιμ. 2/β/4). Τι είδους είναι το βάπτισμα που λαβαίνουμε ως Χριστιανοί; Από τι και προς τα πού βαφτιστήκαμε; Το βάπτισμα έχει πολλές σημασίες στα Ευαγγέλια.

Ο Ιησούς βαφτίστηκε από υπακοή στον Πατέρα για να εκπληρώσει «πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3/15) και με το βάπτισμά Του ταυτίστηκε με το ανθρώπινο γένος του οποίου σήκωσε την αμαρτία ως ο Αμνός του Θεού «ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1/α/29). Το βάπτισμά Του προεικόνιζε το δικό μας θάνατο, ταφή και ανάσταση, όπως και όταν εμείς βαπτιζόμαστε, ταυτιζόμαστε μαζί Του –αποδεχόμαστε ως δικό μας το δικό Του θάνατο, ως προς τον παλαιό μας εαυτό, την ταφή της προηγούμενης ζωής μας και την ανάστασή μας σε μια νέα ζωή μαζί Του (Ρωμ. 6/ς/1-14).

Απαρνούμαστε κάθε “υιική” σχέση μας με τον προηγούμενο κόσμο και πολιτισμό, και από υιοί του παρόντα αιώνα, εντασσόμαστε και αναπτυσσόμαστε ως υιοί του μέλλοντα αιώνα, εκείνου που πρόκειται να έρθει. Απαρνούμαστε την κουλτούρα αυτού του κόσμου και επενδύουμε σε μια αιώνια. Με την πράξη του βαπτίσματος χαράζουμε μια γραμμή οριοθέτησης, ξεκάθαρη, ευδιάκριτη και δραματική, γεγονός πολύ έντονο ιδιαίτερα σε τόπους όπου ο Χριστιανισμός δεν είναι η παραδοσιακή θρησκεία.

Στην αρχή αυτό γινόταν φανερό καθώς οι πιστοί που βαφτίζονταν λάβαιναν το Άγιο Πνεύμα, και δόξαζαν και μεγάλυναν τον Θεό με διάφορα εξωτερικά σημεία. Το Πνεύμα του μελλοντικού αιώνα ερχόταν και τους ικάνωνε να ζουν μια διαφορετική ζωή και νοοτροπία, ενόσω ακόμη βρίσκονταν στο παρόν. Το Άγιο Πνεύμα είναι προκαταβολή (αρραβώνας) εκείνου που επρόκειτο να συμβεί στο μέλλον. Ο Παύλος θα εξηγήσει: «Είναι ο αρραβών της κληρονομίας ημών, μέχρι της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού αυτού, εις έπαινον της δόξης αυτού» (Εφεσ. 1/α/14). Το ίδιο Πνεύμα ικανώνει και εμάς σήμερα, όχι να εκδηλωνόμαστε “παράξενα και ακαταλαβίστικα” με δήθεν “γλώσσες” και άλλα ψευδή “σημεία”, αλλά να περπατήσουμε «εν καινότητι ζωής» και τα σώματά μας να λειτουργούν ως «μέλη Χριστού» (Ρωμ. 6/4, Α~ Κορ. 6/ς/15). Οι χριστιανοί που έζησαν τους 20 προηγούμενους αιώνες, αγαπούσαν τον τόπο τους και τους συνανθρώπους τους, όμως επένδυσαν τη ζωή τους στον νέο κόσμο που πρόκειται να έρθει. Ήταν γιοι και κόρες του μέλλοντος αιώνος. Αν και ζούσαν σε τούτη τη γη, δοκίμαζαν ήδη κάτι πολύ καλύτερο.

Μερικοί όμως ίσως ρωτήσουν, «Και αν η Βασιλεία δεν φανερωθεί πλήρως στα χρόνια της δικής μου ζωής; Τι θα συμβεί αν ο Ιησούς δεν επιστρέψει τώρα που ζω;»

Το ερώτημα αυτό είχε τεθεί ήδη από τους καιρούς των Αποστόλων, και ο Πέτρος απάντησε ως εξής: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν» (Β~ Πέτρ. 3/γ/9). Από την ανθρώπινη αίσθηση φαίνεται ότι ο Κύριος δεν βιάζεται να εκπληρώσει το “ραντεβού” Του μαζί μας, όμως η Βασίλεια του Θεού εξακολουθεί να είναι ταυτόχρονα και ερχόμενη και επικείμενη^ έρχεται ταχέως, όμως τούτο δεν πρόκειται να εξελιχθεί με βάση κάποιο “ημερολόγιο” αλλά με βάση του πόσοι ανταποκρίνονται στη μακροθυμία του Θεού και μετανοούν. Κρίνοντας σαρκικά, με εγωκεντρική νοοτροπία, βιαζόμαστε να ζήσουμε την έλευση του Κυρίου, κρίνοντας όμως πνευματικά, με τον τρόπο της σκέψης του Θεού, θα έπρεπε κι εμείς να μακροθυμούμε, ώστε να σωθούν όσο γίνεται περισσότεροι άνθρωποι.

ΓΕΥΣΗ ΟΥΡΑΝΟΥ

Στην Επιστολή προς Εβραίους γίνεται λόγος για τους «άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς και γενόμενους μετόχους του Αγίου Πνεύματος και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος» (Εβρ. 6/ς/4-6). Ο Κύριος Ιησούς χαρίζει πρόγευση της μεγαλύτερης δόξας του ουρανού. Η απολύτρωση, η δικαίωση, ο λόγος του Θεού, ο καρπός και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όλα είναι γεύσεις από τον ουρανό και τον αιώνα που πρόκειται να έρθει.

Στον Ψαλμό 34/λδ/8 διαβάζουμε, «Γεύθητε και ιδέτε ότι αγαθός ο Κύριος· μακάριος ο άνθρωπος ο ελπίζων επ' αυτόν». Η δική Του δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω, προσφέρουν υπέροχη γεύση στην πεινασμένη ψυχή που για χρόνια έχει τραφεί με τις πρόσκαιρες προσφορές των διεφθαρμένων πολιτισμών αυτού του κόσμου. Μια γεύση της καλοσύνης του Θεού αναζωογονεί τους θνητούς και δημιουργεί προσδοκίες για εκείνο που πρόκειται να έρθει. Η ειρήνη του Ουρανού είναι από τώρα εδώ και μας ικανώνει να αντιμετωπίσουμε τις γήινες συγκρούσεις. Η δικαιοσύνη του Ουρανού είναι από τώρα εδώ και μας ικανώνει να αντιμετωπίσουμε έναν άδικο κόσμο και να δώσουμε τη μαρτυρία μας σ' αυτόν.

Όμως όλες αυτές οι θείες παροχές, δεν εμπόδισαν κάποιους, ήδη από την αποστολική εποχή, να «παραπέσουν», να ατιμάσουν τον «αρραβώνα» τους και να χάσουν την υπόσχεση της συμμετοχής τους στον μελλοντικό αιώνα της Βασιλείας του Θεού κοντά στον Χριστό. Τούτο είναι το μεγαλύτερο δράμα που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο που περιφρόνησε και «αμέλησε» την σωτηρία του για πρόσκαιρες απολαύσεις (Εβρ. 2/β/3).

Ας μη στηριαζόμαστε, λοιπόν, στο παρελθόν, όσο καλό και αν ήταν. Εκείνο πια έχει περάσει και εμπρός μας είναι μόνο η Βασίλεια του Θεού.

Ας θυμόμαστε τη βάφτισή μας και τη σημασία της. Ας προσευχόμαστε για τους συνανθρώπους μας και ας τους μιλούμε για το μέλλον που έρχεται, όπως έκανε ο Ιησούς. |

___________
Η κεντρική ιδέα και πολλά στοιχεία του παρόντος άρθρου προέρχονται από ένα ομότιτλο κείμενο του C. Simpson.