Πρόσφατα
διαβάσαμε συνέντευξη ηθοποιού με τον εξής διάλογο:
Ε: Δεν είναι λίγοι πάντως εκείνοι που θεωρούν, βάσει της
θρησκείας, αμαρτία τον έρωτα δύο ομοφύλων [ομοφυλομανών]. Α: –«Η αμαρτία έχει βάση
μόνο στο πλαίσιο της θρησκείας. Αμαρτία είναι όλα αυτά τα “Ου” των δέκα
εντολών. Στην κοινωνική μας ζωή, τίποτα δεν είναι αμαρτία, αν δεν προσβάλει την
ελευθερία ή την προσωπικότητα του άλλου».
Ε: Πιστεύεις στο Θεό; Α: –«Ναι, πιστεύω».
Ε: Πιστεύεις και στα θαύματα; Α: –«Ναι, βεβαίως και πιστεύω στα
θαύματα. Και στον Αϊ- Βασίλη πιστεύω και το εννοώ. (…) Θα μου έρθει και μένα…
Έχω ανάγκη να πιστεύω στον Αϊ-Βασίλη…».
Ε: Μάλλον δεν θέλεις να χάσεις την αθωότητά σου… Α: –«Την αθωότητά
μου την έχω χάσει. Δεν γίνεται να την έχω ακόμα… Απλά ο Αϊ-Βασίλης είναι
ελπίδα. Γιατί να μην φανταστώ ότι υπάρχει;» |  |
Ο εν λόγω “ηθοποιός” έχει δικαίωμα –τουλάχιστον εκ του νόμου
των ανθρώπων– να πιστεύει ή να μην πιστεύει ό,τι θέλει. Και για το αν υπάρχει
Θεός, και για το αν είναι αμαρτία αυτό ή το άλλο, και για τον Άι-Βασίλη και για
πολλά άλλα που πράττει ή δεν πράττει στη δημόσια ή ιδιωτική του ζωή, αλλά δεν
αξίζει τον όρο ΗΘΟ-ποιός, επειδή οι γνώμες του δεν ποιούν ήθη.
Όλοι οι άνθρωποι κάπως έτσι θα ήθελαν να είναι τα πράγματα
στη ζωή. Να μπορείς να διαλέγεις ό,τι θέλεις, ό,τι σου αρέσει, ό,τι εσύ
νομίζεις σωστό κ.ο.κ.
Αλλά αυτή ακριβώς δεν ήταν και η αμαρτία των Πρωτοπλάστων;
Όσο και αν αυτό δεν γίνεται σαφές εκ πρώτης όψεως, το ζήτημα που τέθηκε είναι Η
ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ. Είπε ο Θεός ότι είναι κακό να φας από τούτο το
δέντρο; Ε, και! Ποιος είναι ο Θεός που θα μου πει εμένα τι πρέπει να κάνω; Είπε
ότι αν φάω πρόκειται να πεθάνω; Και ποιος με βεβαιώνει πως δεν μου είπε ψέματα;
Κι αν όταν φάω γίνω “θεός”;... Αυτό ήθελε κι αυτό διάλεξε ο άνθρωπος: Να είναι
ο ίδιος “θεός”, αν μη τι άλλο “θεός” του εαυτού του.
Ένα παλιό τραγούδι έλεγε: «Αν ήμουνα θεός, αν ήμουνα θεός, /
θα σου ’δινα καρδιά να μ’ αγαπούσες…», όμως ούτε θεός ήταν ούτε αυτό που ήθελε
μπορούσε να κάνει, όπως συμβαίνει σε όλους τους θνητούς. Αντίθετα, ένα άλλο
τραγούδι που συναντήσαμε στο διαδίκτυο ομολογεί πως τα πράγματα είναι
διαφορετικά: «Δεν μπορώ Θεέ μου / το κακό να σταματήσω / Σαν μέσα μου χυθεί /
νιώθω όπως και συ / νιώθω σαν θεός και δυνατός για μια στιγμή…». Τόση είναι η
“θεότητα” του ανθρώπου… μόνο για μια στιγμή… και ύστερα χάος! Το χάος που μόνοι
προκαλούμε και στο οποίο αναπόφευκτα κατρακυλάμε.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ απευθύνεται με ιδιαίτερη αγάπη σε μερίδα
νέων που τα τελευταία χρόνια συνωστίζονται στις εκκλησίες –είτε επειδή
γεννήθηκαν από πιστούς γονείς, είτε επειδή τους κάλεσαν ή οδήγησαν εκεί κάποιοι
γλυκανάλατοι “χριστιανοί”, και νομίζουν πως με τούτο είναι “εντάξει” απέναντι
στον Θεό. Δηλαδή “εντάξει” με τον Θεό αλλά “εντάξει” και με τους φίλους,
“εντάξει” με τον Θεό αλλά “εντάξει” και με τις επιθυμίες τους…
Όμως δεν είναι
έτσι!
Ο σοφός Παροιμιαστής έγραψε την πικρή αλήθεια: «Υπάρχει οδός,
ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον»
(Παρ. 14/ιδ/12). Γιατί, λοιπόν, να φτάσει κανείς σε τέτοιο τέλος (θάνατο),
νομίζοντας μάλιστα ότι είναι “καλός καγαθός”;
Ας προσέξουμε λοιπόν, μικροί μεγάλοι, για τον κίνδυνο που
αντιμετωπίζουμε, όταν στο βάθος της καρδιάς μας λατρεύουμε όχι τον Θεό αλλά το
είδωλο του εαυτού μας, που είναι ο δικός μας προσωπικός “θεός”… |
