Μπήκα σ’ ένα ταξί πριν από μήνες για μια μικρή διαδρομή, και ο οδηγός άκουγε στο ραδιόφωνο κάποια τραγούδια που για μένα ήταν εντελώς αδιάφορα. Ξαφνικά όμως το αυτί μου πρόσεξε δυο φράσεις που είχαν ως εξής: ...και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει / αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή...

Δεν πρόσεχα προηγούμενα τι έλεγε το τραγούδι αλλά και τα υπόλοιπα λόγια δεν τα άκουσα, επειδή αμέσως το μυαλό μου επικεντρώθηκε σ’ αυτή τη φράση, λες και είχε ειπωθεί για μένα!

Από τότε τα λόγια αυτά ήρθαν πολλές φορές στη σκέψη μου, και πρόσφατα σκέφτηκα να ψάξω στο διαδίκτυο, μήπως βρω όλο το τραγούδι, για να δω τι άλλο λέει, και πράγματι το βρήκα. Οι στίχοι είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, έχει τίτλο «Σαν τον μετανάστη» και αναφέρεται σε κάποιον που ζει κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής, όχι μακριά από τον τόπο του, όμως ΣΑΝ ΞΕΝΟΣ, ΣΑΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ, και πρέπει τα πάντα να τα σηκώσει μονάχος, ολομόναχος. Να πώς έχουν οι στίχοι:



Ας δούμε τώρα πώς τα παραπάνω λόγια περιγράφουν κάποιες καταστάσεις πνευματικές –χωρίς προφανώς εκείνος που τα έγραψε να είχε γνώση των Γραφών– σε τρείς περιπτώσεις:

Περίπτωση 1η – Ο Χριστός

Ο πρώτος που ένιωσε ξένος σ’ αυτό τον κόσμο ήταν ο ίδιος ο Χριστός.

Ο Ιωάννης γράφει ότι Εκείνος, που «ήτο το φως το αληθινόν, το οποίον φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», όταν ήρθε στη γη μας «ο κόσμος δεν εγνώρισεν αυτόν. Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν» (Ιωάν. 1/α/9-11).

Ο Ψαλμωδός προφητικά έγραψε: «Ξένος έγεινα εις τους αδελφούς μου, και αλλογενής εις τους υιούς της μητρός μου» (Ψαλ. 69/ξθ/8), κι αυτό επαληθεύθηκε όταν ακούστηκαν οι Ιουδαίοι να Του λένε: «Σαμαρείτης είσαι συ και δαιμόνιον έχεις;» (Ιωάν. 8/η/48).

Να πώς περιέγραψε τούτη τη φρίκη ένας άλλος ποιητής, ο Σπύρος Πορτινός:

Περίπτωση 2η – Ο πιστός

Ξένοι σ’ αυτό τον κόσμο είναι –πρέπει να είναι– και οι πιστοί, όπως ο Κύριός τους. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του –και λέει και σ’ εμάς–: «Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του· επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ’ εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, διά τούτο σας μισεί ο κόσμος». (Ιωάν. 15/ιε/19).

Ο απόστολος Πέτρος θυμίζει στους αναγνώστες της Καινής Διαθήκης: «Αγαπητοί, σας παρακαλώ ως ξένους και παρεπιδήμους, να απέχητε από των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής» (Α~ Πέτρ. 2/β/11).

Ο πατέρας των πιστών Αβραάμ, έδωσε καλό παράδειγμα για το οποίο και επαινείται: «Διά πίστεως παρώκησεν εις την γην της επαγγελίας ως ξένην, κατοικήσας εν σκηναίς μετά Ισαάκ και Ιακώβ των συγκληρονόμων της αυτής επαγγελίας· διότι περιέμενε την πόλιν την έχουσαν τα θεμέλια, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός» (Εβρ. 11/ια/9-10).

Αλλά ποια είναι η δική μας αίσθηση απέναντι σ’ αυτό τον κόσμο;

Πολλά και ωραία πράγματα έφτιαξε ο Θεός για εκείνους που Τον αγαπούν και πιστεύουν στον Υιό Του, όμως ο κόσμος αυτός μολύνθηκε από την αμαρτία και το πνεύμα που κυριαρχεί στους ανθρώπους –από τον πιο απλό μέχρι τους άρχοντες– είναι το πνεύμα της πονηρίας.

Οι χριστιανοί, όμως, συχνά κάνουν το μεγάλο λάθος να νομίζουν ότι μπορούν ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΙΛΟΙ με τον κόσμο. Το παράδειγμα του ΛΩΤ (Γέν. 13/ιγ/11) είναι το καλύτερο μάθημα για καθένα που θέλει να παίζει με τα κοσμικά πράγματα. Ο Απόστολος της αγάπης διδάσκει: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ» (Α~ Ιωάν. 2/β/15) και ο Ιάκωβος ρωτάει: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ. 4/δ/4)

Οι άνθρωποι συχνά λένε: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, και έχουν δίκαιο. Ο κόσμος «εν τω πονηρώ κείται» (Α~ Ιωάν. 5/ε/19), που πάει να πει ότι είναι ξαπλωμένος μέσα στο πονηρό, όπως το γουρούνι μέσα στο βούρκο). αλλά μπορεί να έχει αυτή η εικόνα καμία σχέση με τον λαό του Θεού; ΑΣΦΑΛΩΣ ΟΧΙ! Διότι ο πιστός καλείται να ζει όχι «εν τω κόσμω» αλλά «Σαν τον μετανάστη».

Περίπτωση 3η – Ο αδελφός

Αλλά υπάρχει, δυστυχώς, και άλλη μία εικόνα, αυτή του αληθινού πιστού, αυτού που σοβαρεύεται με τα πράγματα του Θεού και θέλει να τηρεί τις εντολές Του, όταν βρίσκεται μέσα σε μια Εκκλησία –εννοώ ανθρώπους– που θέλουν να ζουν ζωή συμβιβασμού με τον κόσμο.

Είναι αλήθεια ότι, πάρα πολλές φορές έχω αισθανθεί έτσι, “σαν τον μετανάστη” εκεί που θα έπρεπε να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Χωρίς να βρίσκομαι σε κάποια ξένη χώρα, σε άγνωστο περιβάλλον, μέσα στον κόσμο, αλλά ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ανάμεσα στην αδελφότητα, στη σύναξη των πιστών.

Βέβαια, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, εκεί θα έπρεπε να είναι όλα παρόμοια με την πρώτη αποστολική εποχή, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων η καρδία και η ψυχή ήτο μία» (Πράξ. 4/δ/32), αλλά συμβαίνει αυτό;

Θα ήταν άδικο αν έλεγα ότι αυτή η εικόνα μου είναι άγνωστη. Την έχω ζήσει στο παρελθόν, πριν από πολλά χρόνια. Την ξέρω και την έχω ζήσει. Ακόμη και σήμερα τη ζω, όμως όλο και πιο σπάνια. Βλέπετε δεν λειτουργούν όλα πάντοτε όπως θα έπρεπε. Και τότε η εμπειρία είναι πολύ σκληρή και το συναίσθημα πικρό. Είναι τότε που θυμάσαι αυτό που είπε ο Χριστός: «Θέλουσι σας κάμει αποσυναγώγους· μάλιστα έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν» (Ιωάν. 16/ις/2)

Αυτό δεν αφορούσε μόνο τους ομοεθνείς, όπως ήταν οι Ιουδαίοι για τον Χριστό και τους μαθητές, αλλά και τους ομόθρησκους, και σύντομα τα λόγια αυτά επαληθεύθηκαν στους ίδιους τους Απόστολους.

Να τι έγραψε ο Παύλος: «Δέχθητε ημάς εν υμίν· ουδένα ηδικήσαμεν, ουδένα εφθείραμεν, εις ουδένα εστάθημεν πλεονέκται» (Β~ Κορ. 7/ζ/2). Και άλλη φορά: «Αν δεν ήμαι εις άλλους απόστολος, αλλ’ εις εσάς τουλάχιστον είμαι· διότι η σφραγίς της αποστολής μου σεις είσθε εν Κυρίω» (Α~ Κορ. 9/θ/1-2).

Μα και ο Ιωάννης έκφρασε παράπονο, ότι: «ο φιλοπρωτεύων αυτών Διοτρεφής δεν δέχεται ημάς» (Γ~ Ιωάν. 1/α/9).

Τελικές σκέψεις

Αυτό δυστυχώς συμβαίνει και σήμερα σε πολλές εκκλησίες, όπου υπάρχουν οι ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ και ΟΙ ΑΛΛΟΙ, και οι πιστοί ζουν σαν ξένοι, εντελώς χωρισμένοι.

Δεν υπάρχει πια μία καρδία και μία ψυχή. Αυτό πέρασε, και έμεινε μόνο η δίψα για εκείνη την πρωτόγνωρη γεύση της αγνής αγάπης, της όμορφης κοινωνίας, της ενότητας που φαινόταν στα πνεύματα και στα νεύματα, εκεί που πριν πεις τον πόνο σου, κάποιος άλλος σε είχε καταλάβει, το είχε διακρίνει στα μάτια σου και ρωτούσε: «Τι σου συμβαίνει;»

Τώρα πια οι εκκλησίες έχουν καταντήσει “κοινωνικές συναντήσεις” όπου πρώτιστη σημασία έχει το ΕΓΩ και όχι το ΕΣΥ. Το ΕΜΕΙΣ αλλά όχι το ΑΥΤΟΙ. Το ΕΔΩ αλλά όχι το ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Η οικογένειά ΜΑΣ αλλά όχι οι διπλανοί.

Αν τώρα κάποιος αναγνώστης θα ήθελε να πει: –Εμείς δεν είμαστε έτσι! Χαίρομαι που το ακούω! Και να ξέρει ότι σκοπός αυτού του άρθρου δεν ήταν να κατηγορήσει κανέναν. Κυρίως γράφτηκε για να προσέχουμε ώστε να μην παρασυρθούμε από το ρεύμα του κόσμου και γίνουμε κι εμείς όπως οι άλλοι οι «εν τω κόσμω». Επειδή αυτή είναι η τάση, και τότε συμβαίνει αυτό που είπα ότι έχω νιώσει συχνά: «Και σ’ ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει/ αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή...».

Ας μη δίνουμε τέτοια χαρά στον πνευματικό μας εχθρό, αδελφοί. Ας έχουμε τις καρδιές μας ανοιχτές ο ένας προς τον άλλο. Ας πλησιάσουμε μεταξύ μας και ας θυμόμαστε τον αποστολικό λόγο: «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας διά του Πνεύματος προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας» (Α~ Πέτρ. 1/α/22). |