Προσπαθώντας να βάλουμε τάξη στο συνεχώς ακατάστατο γραφείο μας, ανακαλύψαμε σε δοκίμια το παρόν κείμενο, που επρόκειτο να δημοσιευθεί στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 2006, κάτι που όμως δεν έγινε –ίσως λόγω πληθώρας ύλης– ποιος να θυμάται πια... Αλλά το μήνυμα δεν έχασε την αξία του, παρ’ όλο που πέρασαν 4 ολόκληρα χρόνια και πολλά άλλαξαν σε πρόσωπα και συνθήκες. Σας  το  χαρίζουμε  λοιπόν. |

Ο απόστολος Παύλος έγραφε στο μαθητή του Τιμόθεο, ότι είναι αναγκαίο ν' ανανεώνει το πυρ του χαρίσματος του θεού το οποίο έλαβε κατά τη χειροτονία του. Τον συμβούλευε να είναι θαρραλέος και άκαμπτος στο ιεραποστολικό του έργο. Ειδικότερα του υπενθύμιζε «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β~ Τιμ. 1/α/7).

Οι περισσότεροι πνευματικοί πατέρες σήμερα καλλιεργούν στα τέκνα τους πνεύμα δειλίας και ηττοπάθειας. Τους κόβουν το θάρρος και τους περιορίζουν τη δύναμη και την ελευθερία. Αρνούνται, χωρίς να το καταλαβαίνουν, το λόγο του Παύλου, που προανέφερα.

Οι συνειδητοί χριστιανοί πρέπει να εκφράζουν τη γνώμη τους και να κρίνουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και ιδιαίτερα της Εκκλησίας. Είναι αδιανόητο να φιμώνονται από τους πνευματικούς τους, με το επιχείρημα ότι η ενασχόληση με αυτά δεν βοηθάει στην κατά Θεόν ζωή. Αν είναι δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο! Αντίθετα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ανελευθερίας, δεν μπορεί κανείς να βιώσει το μυστήριο της σωτήριας. Οι χριστιανοί πρέπει να ενδιαφέρονται για την πορεία της Εκκλησίας γενικά και για την τοπική τους Εκκλησία ειδικά, στην οποία ανήκουν. Όπως επιτρέπεται να μιλούν με θερμά λόγια για τον ενάρετο εφημέριο τους, για το ποιμαντικό έργο, που επιτελεί, για την πνευματική προκοπή των ενοριτών, έτσι κι όταν δεν συμβαίνουν αυτά, πρέπει πάλι να μιλούν και μάλιστα με δυνατή φωνή. Αν π.χ. ο εφημέριος είναι διεφθαρμένος, αν τα σκάνδαλα πλεονάζουν και το ιερό χρήμα διοχετεύεται στις τσέπες του ανάξιου κληρικού και των αδηφάγων επιτρόπων, δεν επιτρέπεται να σιωπούν. Το ίδιο ισχύει και για τα προβλήματα της ευρύτερης Εκκλησίας.

Στην εποχή μας οι κοσμικοί άνθρωποι γνωρίζουν πολλά και κρίνουν πρόσωπα και πράγματα, ενώ οι χριστιανοί είναι σιωπηλοί, για τα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν, κατά καιρούς, στην Εκκλησία. Βλέπουν και πικραίνονται- αλλά δεν μιλάνε. Αφήνουν τους κοσμικούς να τα σχολιάζουν και να τα μετατρέπουν σε τηλεοπτικό προϊόν.

Τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι επίσκοποι, οι οποίοι πρέπει πρώτοι να μιλάνε δημοσίως και να ελέγχουν τα όσα σκανδαλώδη συμβαίνουν στην Εκκλησία Όμως, αυτό δεν γίνεται. Σιωπούν οι ένοχοι. Σιωπούν, αλίμονο και οι αθώοι! Γιατί; Ποια είναι η σκοπιμότητα: Μήπως η υπερβολική τους αγάπη προς τη μητέρα Εκκλησία τους υπαγορεύει αυτή τη στάση: Δηλαδή, η αγάπη υπαγορεύει την συγκάλυψη των σκανδάλων; Παράλογο και αθεολόγητο είναι αυτό και δεν χρειάζεται καμιά επιχειρηματολογία, για ν' αποδειχτεί. Ο άνθρωπος της αγάπης έχει φωνή, έχει ευαισθησία και δεν συμβιβάζεται με πράξεις αμαρτωλών ανθρώπων, Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς γίνεται δεκάδες επίσκοποι να σιωπούν μπροστά σε δυσώδη σκάνδαλα, να μην αρθρώνουν ούτε μια φράση ελεγκτική για τους υπευθύνους κι επίορκους κληρικούς κι επισκόπους.

Κι ενώ για τα σκάνδαλα, που ξεσπούν στην Εκκλησία οι υπεύθυνοι επίσκοποι σιωπούν, όταν ακούν κάτι, που συμβαίνει σε άλλες ετερόδοξες «εκκλησίες» είναι πρόθυμοι να το ελέγξουν, με σκοπό να φανούν υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας. Σημεία των καιρών όλα αυτά.

Καταφέρνει ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος [Σημ. «Τ»: Τότε ήταν στις δόξες του], με το μαγικό του ραβδάκι, να έχει συντριπτική πλειοψηφία στην Ιεραρχία. Απ' τους ογδόντα ιεράρχες, οι εξήντα είναι μόνιμοι συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι του. Είναι πράγματι μεγάλο το κατόρθωμα του, αλλά και αποκαλυπτικό. Τόσοι Ιεράρχες να μη εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους, ή να μη έχουν γνώμη, για τα μεγάλα προβλήματα, που κλυδωνίζουν την Εκκλησία. Τότε γιατί συμμετέχουν στα συνοδικά όργανα; Η παρουσία τους είναι μόνο τυπική;

Το φαινόμενο της άφωνης πλειοψηφίας είναι και αποκαρδιωτικό. Δεν υπάρχει ελπίδα να βελτιωθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα, αφού δεν ακούγονται αντίθετες φωνές.

Κι ένα λόγο για τους διαφωνούντες ιεράρχες, οι οποίοι, στις ιδιωτικές τους συνομιλίες, λένε ότι διαφωνούν σε πολλά με τον Αρχιεπίσκοπο, αλλά δημοσίως σιωπούν. Η τακτική αυτή δεν ταιριάζει σε ιεράρχες, όταν μάλιστα οι καλοπροαίρετοι και αληθινοί χριστιανοί περιμένουν να τους ακούσουν και να στηριχθούν σ' αυτούς. Δυστυχώς, ο πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης δεν έχει μιμητές στις μέρες μας. |