Σε συζήτηση που έγινε σε τηλεοπτικό σταθμό τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, κάποιος συζητητής είπε το απλό και τόσο αληθινό, ότι δηλαδή τον Χριστό δεν Τον σταύρωσαν οι Ιουδαίοι ή οι Ρωμαίοι, ο Πιλάτος ή ο Καϊάφας, αλλά ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, επειδή εξαιτίας των αμαρτιών χρειάστηκε να σταυρωθεί Εκείνος, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, «ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος» (Α~ Πέτρ. 3/γ/18).

Τι ήταν να το πει αυτό! Αμέσως πλάκωσαν τα τηλεφωνήματα με διαμαρτυρίες: –Να πάρει πίσω το λόγο του! –Δεν τον σταυρώσαμε εμείς! –Τι είναι αυτά που λέτε! 

Είναι σχεδόν βέβαιο πως από όσους πρόβαλαν ένσταση για την ολοκάθαρη αυτή αλήθεια, οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ούτε στον Χριστό ούτε στη θυσία Του. Όμως από εκείνο το αμάρτημα των Πρωτοπλάστων μέχρι και σήμερα, όλους μας πιάνει υποσυνείδητα μια τάση να αποσείσουμε από επάνω μας κάθε ευθύνη: «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον … Ο όφις με ηπάτησε, και έφαγον» (Γέν. 3/γ/12-13).

Έτσι και στην προκειμένη περίπτωση, κάθε άλλος μπορεί να έκανε το έγκλημα, αλλά όχι εμείς^ οπωσδήποτε όχι εμείς. Αλλά και εκείνοι, οι άμεσοι αυτουργοί του αιώνιου εγκλήματος της σταύρωσης του αθώου και αναμάρτητου Ιησού, οι Αρχιερείς και Φαρισαίοι, το ίδιο προσπαθούσαν να απομακρύνουν από επάνω τους την όποια ενοχή.

Μία ζωή έχουμε κουραστεί να βλέπουμε και να ακούμε ανθρώπους κάθε τάξης και θέσεως, να προσπαθούν να ρίξουν σε άλλους τις όποιες κατηγορίες και εγκλήσεις, ώστε να φανούν οι ίδιοι αθώοι. Οι πολιτικοί δείχνουν τους προηγούμενους για την κακή κατάσταση της χώρας. Οι έμποροι προσπαθούν να κερδίσουν τους δυσαρεστημένους πελάτες όταν γνωστοποιούν πως «Το κατάστημα λειτουργεί με νέα διεύθυνση» κ.ο.κ. Δεν φταίμε εμείς για τα λάθη των προηγουμένων. Εκείνοι μπορεί να ήταν κακοί αλλά εμείς είμαστε ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ, εμείς είμαστε «οι καλοί».

Μ’ αυτό το ανόητο παιχνίδι από μωρά μας μυούν οι γιαγιάδες και οι θείες μας. Όταν το μωρό κάνει μία ζημιά ή αταξία και η μαμά του φωνάζει και απειλεί, σπεύδει ο καλή γιαγιά να πει πως:


Αλίμονο! Από μικρά μας διδάσκουν το ψέμα και ύστερα οι ίδιοι μας τιμωρούν επειδή ακολουθούμε το παράδειγμά τους(!)...

Πόσο γελιέται ο άνθρωπος όταν νομίζει πως μπορεί να σκεπαστεί με φύλλα συκής ή να κρυφτεί χώνοντας το κεφάλι του στην άμμο. [Σημ. «Τ»: Αυτόν τον μύθο τον λένε για τη στρουθοκάμηλο, όμως το πλάσμα του Θεού ποτέ δεν κάνει τέτοια ανοησία, όπως άδικα το κατηγορούν!]. Και κυρίως δεν πρόκειται να κρυφτούμε από το μάτι του Θεού που όλα τα βλέπει και όλα τα κρίνει με δικαιοσύνη. 

Ο Θεός που ξέρει όλα τα πράγματα, δεν προσπαθεί να μας ξεγελάσει. Μας λέει πάντα την αλήθεια και ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, επειδή Εκείνος ούτε μπορεί ούτε και χρειάζεται να χρησιμοποιήσει κανένα ψέμα. Βέβαια αυτό μπορεί να μην κρίνεται “σοφό” από πολλούς ανθρώπους (και μάλιστα θρησκευτικούς ηγέτες), γι’ αυτό εκείνοι προτιμούν να μιμούνται τον απ’ αρχής ψεύτη και πατέρα του ψεύδους (Ιωάν. 8/η/44). Για τούτο, δυστυχώς, πολλές φορές οι σημερινές εκκλησίες μοιάζουν περισσότερο με εμπορικό κατάστημα ή κέντρο διασκέδασης παρά με οίκο Θεού (Α~ Τιμ. 3/γ/5).

Πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να ωραιοποιούμε καταστάσεις ούτε να χαριζόμαστε σε πρόσωπα, επειδή απέναντι στο λάθος και την αμαρτία ακόμη και ο «γλυκύς ψαλμωδός» Δαβίδ γίνεται άξιος τιμωρίας ώστε ο Θεός να του πει: «Τώρα λοιπόν δεν θέλει αποσυρθή ποτέ ρομφαία εκ του οίκου σου· επειδή με κατεφρόνησας» (Β~ Σαμ. 12/ιβ/10).

Δεν έπαψε βέβαια η μακροθυμία του Θεού απέναντι στον δούλο Του αυτόν, όπως δεν παύει για όλα Του τα πλάσματα, όμως οι κακές του πράξεις έφεραν την αντιμισθία που τους αναλογούσε, επειδή, όπως βοά η Γραφή: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμ. 6/ς/23).

Η αρχαία πρόκληση που δόθηκε μέσω του προφήτη Ηλία: «Έως πότε χωλαίνετε μεταξύ δύο φρονημάτων; εάν ο Κύριος ήναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ’ εάν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον» (Α~ Βασ. 18/ιη/21), ίσως ακούγεται παράφωνα στ’ αυτιά των σύγχρονων “χριστιανών”, επειδή γι’ αυτούς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ο Κύριος, όμως το πρόβλημα που τίθεται εδώ δεν είναι τόσο η ταυτότητα του Θεού –για την οποία πολλοί θα ήταν έτοιμοι να δώσουν μάχες τιτάνιες– αλλά το ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΟΥΤΟΝ.

Όχι σε ποιον Θεό πιστεύουμε, επειδή η εύκολη απάντηση για τους περισσότερους Έλληνες θα ήταν, –Τον Πατέρα του Ιησού Χριστού, τον Θεό του Αβραάμ κ.ο.κ. Αλλά το κύριο ζήτημα είναι, –Ποιον Θεό ακολουθούμε στη ζωή μας; Κι αυτό δεν φαίνεται από τα λόγια μας αλλά αποδεικνύεται από τα έργα μας, από την ποιότητα της ζωής μας, από την μεταμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Αν λοιπόν νομίζουμε πως κάποιος άλλος φταίει γι’ αυτό ή εκείνο το κακό, ας σκεφτούμε ψύχραιμα και με ρεαλισμό πόσο μέρος ευθύνης ανήκει και σ’ εμάς, για να μην πούμε το δυσκολότερο, να δούμε δηλαδή μήπως ο μόνος που φταίει ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΓΩ κι ΕΣΥ. |