|
Το
περιοδικό της
Χριστιανικής
Αλήθειας
Το περιοδικό που ενώνει τους πιστούς του Χριστού |
|
|
||||
| Πιο
βαθιά
στη Βίβλο - Πιο κοντά στη ζωή |
|||||
| Αρχική
σελίδα (HOME) |
Από τον εκδότη |
Έγραψαν για μας |
Επικοινωνία |
«Ο λόγος ημών ο λαληθείς προς εσάς δεν έγεινε ναι και ου»
Δεν είναι καλές οι ημέρες που περνούμε ως λαός αυτό το τελευταίο διάστημα και έχουν φέρει πολλούς ανθρώπους σε δύσκολη θέση εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας και της ανεργίας. Είναι πλέον φανερό ότι οι ΑΡΧΕΣ και οι ΑΡΕΤΕΣ που έχουν λείψει από την κοινωνία μας είχαν ως αποτέλεσμα να μην στέκεται τίποτα όρθιο και όλοι να φοβούνται ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΑΥΡΙΟ. Βέβαια όλα τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι τον μόνο που δεν υπολόγιζαν ήταν ο Θεός και ο λόγος Του. Είχαν δημιουργήσει ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ “ΗΘΙΚΕΣ” και “ΑΞΙΕΣ” σύμφωνα με τις οποίες πορεύονταν, και λοιδορούσαν όσους ήθελαν να ζήσουν φρόνιμα. Αξία είχε εκείνο που θα έκανε τη ζωή πιο εύκολη και ΟΧΙ εκείνο που θα μας έκανε περισσότερο ανθρώπους. (Βλέπε 1η στήλη του πίνακα). Σαν κορυφαίο παράδειγμα αναφέρουμε το δόγμα πρώην Υπουργού, πως «Ό,τι είναι νόμιμο (με τον ανθρώπινο νόμο) είναι και “ηθικό”»… Οι Τράπεζες χτυπούσαν συνεχώς και απρόσκλητες τα τηλέφωνα για να μας συστήσουν ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΔΑΝΕΙΑ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΡΤΕΣ κ.ο.κ., πολλοί δε συμπατριώτες μας έσπευδαν να αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα και κάθε είδους καταναλωτικά “αγαθά” πολυτελείας, ξεχνώντας από ποια χωριά και φτωχογειτονιές κατάγονται. Αυτά και άλλα που δεν αναφέρονται εξαιτίας του περιορισμένου χώρου, οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση, διαμόρφωσαν την κοινωνία, τους νέους και τα παιδιά και, εν τέλει, καλλιέργησαν ΑΝΟΧΕΣ και ΣΥΝΘΗΚΕΣ που έκαναν τους ανθρώπους να χάσουν το φιλότιμο και την όποια ακεραιότητα είχε απομείνει, στοιχεία που γνωρίσαμε σε προηγούμενες δεκαετίες και με τα οποία μεγαλώσαμε. Απέναντι σε κάθε μία από τις παραπάνω ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, ο λόγος του Θεού προτείνει τη δική του αντίληψη, που διαμορφώνει και τη ζωή των γνήσιων χριστιανών. (Βλέπε 2η στήλη του πίνακα). Όμως αυτή η θεϊκή άποψη όλον αυτό τον καιρό ακουγόταν ως λόγια για κουτούς και χαζούς, που έχουν την τάση να πέφτουν θύματα των ξύπνιων και ανοιχτομάτηδων. Δυστυχώς οι περισσότεροι σήμερα βρίσκουν στη Βίβλο μόνο ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥΣ και ΑΝΑΧΩΡΗΤΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ... αλλά ο λόγος του Θεού είναι οδηγός και βοήθημα για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. Μέσω ενός αρχαίου Προφήτη ο Θεός εξηγεί: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο διδάσκων σε διά την ωφέλειάν σου, ο οδηγών σε διά της οδού δι’ ης έπρεπε να υπάγης» (Ησ. 48/μη/17). Πού είναι εκείνοι που θα ήθελαν να ακούσουν τη θεία οδηγία;
Κοινωνία – Άσωτος Υιός / Μια τέλεια αναλογίαΑς δούμε στη συνέχεια μία από τις πιο γνωστές παραβολές, εκείνη του ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ, όμως να την εξετάσουμε όχι σε σχέση με την αμαρτία, τη μετάνοια και την επιστροφή και σωτηρία του ανθρώπου –όπως συνήθως γίνεται– αλλά σε σχέση με ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ και ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ που πρέπει να διακρίνει έναν ΣΟΦΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ. Ας προσέξουμε λοιπόν τα λόγια της παραβολής (Λουκ. 15/ιε/11-32) και ας συλλογιστούμε πάνω σ’ αυτά: «...και είπεν ο νεώτερος [υιός] προς τον πατέρα· Πάτερ, δος μοι το ανήκον μέρος της περιουσίας...».Άξιο απορίας από πού κι ως πού ο νεαρός έφτασε στο σημείο να μιλάει για ΑΝΗΚΟΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ. Σύμφωνα με το ισχύον καθεστώς εκείνης της εποχής, όλη η περιουσία ανήκε στον πατέρα όσο εκείνος ζούσε, και περνούσε στους κληρονόμους μετά το θάνατό του. Αλλά εδώ ο νέος ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ “εκείνο που του ανήκει”, παρ’ όλο που νομικά και ηθικά δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Πότε άραγε είχε προλάβει να εργαστεί και να κουραστεί ο ίδιος για την απόκτηση εκείνων που ζητούσε; Σίγουρα όχι αρκετά ώστε να έχει δικαιώματα! Ο τρόπος του φανερώνει ΑΥΘΑΔΕΙΑ και διάθεση ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ εκείνα για τα οποία δεν κοπίασε.«...και μετ’ ολίγας ημέρας συνάξας πάντα ο νεώτερος υιός, απεδήμησεν εις χώραν μακράν...».Η διατύπωση του κειμένου φανερώνει μεγάλη σπουδή. Αν και ο νέος δεν παρουσίασε εξαρχής τη βαθύτερη σκέψη του, που ήταν να ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ την οικογένειά του, αυτό ακριβώς έκανε μόνο «μετ’ ολίγας ημέρας», καθώς τα μάζεψε όλα και έφυγε σε ξένο και μακρινό τόπο, όπου εξελίχθηκε το δεύτερο μέρος του δράματος: «...και εκεί διεσκόρπισε την περιουσίαν αυτού ζων ασώτως...».«...αφού δε εδαπάνησε πάντα, έγεινε πείνα μεγάλη εν τη χώρα εκείνη, και αυτός ήρχισε να στερήται...». Όλα έχουν μια αξία και ένα όριο στη διάρκειά τους. Δεν μπορείς να ΞΟΔΕΥΕΙΣ συνεχώς χωρίς να παράγεις και να ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙΣ. Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Στη ζωή υπάρχει καιρός για εργασία και για απόλαυση, για σπορά και για συγκομιδή. Αυτός ο αέναος “κύκλος” αποτυπώνεται στις εποχές του χρόνου (Άνοιξη, Θέρος, Φθινόπωρο, Χειμώνας) κι αν ο άνθρωπος δεν το καταλαβαίνει από μόνος του, μπορεί να το διδαχθεί παρατηρώντας τα πιο ασήμαντα πράγματα. Ο σοφός Παροιμιαστής θα γράψει: «Ύπαγε προς τον μύρμηκα, ω οκνηρέ· παρατήρησον τας οδούς αυτού και γίνου σοφός· όστις [...] ετοιμάζει την τροφήν αυτού το θέρος, συνάγει τας τροφάς αυτού εν τω θερισμώ» (Παρ. 6/ς/6-8). Όμως οι νέοι σπάνια υπολογίζουν τη συγκεντρωμένη σοφία της ζωής και τις παροχές της θεϊκής πρόνοιας, η οποία αναφέρεται εδώ, επειδή είναι παρατηρημένο ότι οι συγκομιδές δεν είναι ίδιες κάθε χρόνο – άλλοτε υπάρχει μικρή απόδοση, άλλοτε σημαντική και κάποιες φορές η ευφορία ξεπερνά κάθε προσδοκία. Είναι ευθύνη του ανθρώπου, λοιπόν, να παρατηρεί και να διαχειρίζεται σωστά αυτές τις εξελίξεις, ώστε να εξασφαλίζει τα απαραίτητα ακόμη και για τον καιρό της στενότητας. Ο Ιωσήφ στην ΑίγυπτοΕίναι άξια μνημόνευσης στο σημείο αυτό η ιστορία των Ισχνών και Παχιών αγελάδων στο όνειρο του Φαραώ, το οποίο σοφά ερμήνευσε και σωστά αξιοποίησε στη συνέχεια ο Ιωσήφ, για να υπηρετήσει τις ανάγκες του λαού της Αιγύπτου (Γέν. κεφ. 41-42/μα-μβ).«...και εκαρποφόρησεν η γη πλουσιοπαρόχως εις τα επτά έτη της αφθονίας· [...] Και συνήγαγεν ο Ιωσήφ σίτον ως την άμμον της θαλάσσης πολύν σφόδρα [...]».Πρέπει άραγε να υπογραμμίσουμε ότι, ενώ όλα τα επτά χρόνια της ευφορίας η γη έδινε τους καρπούς της αδιακρίτως σε όλους τους αγρούς, δεν έπραξαν το ίδιο όλοι οι άνθρωποι; Διότι, ο μεν Ιωσήφ φρόντισε να συγκεντρώνει τα πλεονάσματα, όμως οι υπόλοιποι μόνο απολάμβαναν. Αυτό φαίνεται από τη συνέχεια της ιστορίας, επειδή στα χρόνια της κακής παραγωγής ο λαός δεν στράφηκε στα δικά του αποθέματα –τα οποία δεν είχε φροντίσει να σχηματίσει– αλλά κατέφυγε στις κρατικές υπηρεσίες!... «...και
παρήλθον τα επτά έτη της αφθονίας, της γενομένης εν τη γη της Αιγύπτου.
Και ήρχισαν να έρχωνται τα επτά έτη της πείνης...» Η αφθονία δεν έμελλε να είναι παντοτινή και τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν και για το λαό της Αιγύπτου που δεν έπραξε φρόνιμα. Εφόσον η γη ανήκε στους πολίτες, θα μπορούσαν κι εκείνοι να συγκεντρώσουν τα περισσεύματα, όμως περιορίστηκαν να απολαμβάνουν ανέσεις. «...και ότε επείνασε πάσα η γη της Αιγύπτου, εβόησεν ο λαός προς τον Φαραώ διά άρτον. [...] Ήνοιξε δε ο Ιωσήφ πάσας τας αποθήκας και επώλει σίτον εις τους Αιγυπτίους· και η πείνα επεβάρυνεν επί την γην της Αιγύπτου...».Οι άνθρωποι δίνουν αξία πρώτα στα χρήματα με τα οποία –νομίζουν– μπορούν να αγοράζουν ό,τι θέλουν, και ύστερα δίνουν αξία στους ηγέτες τους, (μεγαλύτερη από εκείνη που όντως έχουν). Στα αρχαία χρόνια τους λάτρευαν ως θεούς και στις μέρες μας ως “σωτήρες”, επειδή συνήθως προσφέρουν κάποιες χορηγίες με τις οποίες “βολεύονται” καταστάσεις. Όμως κανένας άρχοντας δεν είναι φιλάνθρωπος. Η πρώτη μέριμνα όλων των ηγετών είναι η εξυπηρέτηση του συμφέροντος ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ. Έτσι, όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν, οι πολίτες απευθύνθηκαν στον Φαραώ, για να αγοράσουν από το συγκεντρωμένο στάρι. Αμέλησαν τη δική τους αποταμίευση, και τώρα είχαν ανάγκη να ζητούν από το κράτος, όπως συνήθως “επαφιέμεθα” στην κρατική πρόνοια, που όμως ποτέ δεν δίνεται ΕΝΤΕΛΩΣ “δωρεάν”. Ιδού το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας: «...και συνήγαγεν ο Ιωσήφ άπαν το αργύριον, το ευρισκόμενον εν τη γη της Αιγύπτου [...] και έφεραν τα κτήνη αυτών [...] είπον προς αυτόν, δεν θέλομεν κρύψει από του κυρίου ημών ότι εξέλιπε το αργύριον· και τα κτήνη έγειναν του κυρίου ημών· δεν έμεινεν άλλο έμπροσθεν του κυρίου ημών, ειμή τα σώματα ημών και η γη ημών· [...] αγόρασον ημάς και την γην ημών διά άρτον· και θέλομεν είσθαι ημείς και η γη ημών δούλοι εις τον Φαραώ...».Έτσι ο λαός εκείνος ΕΧΑΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όπως περίπου συμβαίνει σήμερα με την Ελλάδα και το ΔΝΤ. Πίσω στον Άσωτο...Κάθε πράγμα σ’ αυτό τον κόσμο έχει όρια στην αξία και τη διάρκειά του. Δεν μπορείς να ΞΟΔΕΥΕΙΣ χωρίς να ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΕΙΣ. Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Ούτε την υγεία μας θα έχουμε πάντα, ούτε τους δικούς μας ανθρώπους και τα αγαθά μας. Ο άσωτος όλα αυτά τα περιφρονούσε όταν τα είχε στο πατρικό σπίτι, όμως ήρθαν ξανά στο νου του καθώς τα στερήθηκε και πλέον ήταν τόσο μακριά...«...τότε υπήγε και προσεκολλήθη εις ένα των πολιτών της χώρας εκείνης, όστις έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού διά να βόσκη χοίρους. Και επεθύμει να γεμίση την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων, τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδιδεν εις αυτόν...».Οι γνωστοί και φίλοι υπάρχουν όσο μπορούν να επωφελούνται από εμάς και δέχονται τη συντροφιά μας πάντα “με το αζημίωτο”. Αλλά όταν φτάσει το σημείο να δίνουν, τότε ισχύει το “Πού σε είδα, πού σε ξέρω;”^ σε αντιμετωπίζουν ως βάρος επαχθές που ψάχνουν την ευκαιρία να αποτινάξουν. «...ελθών δε εις εαυτόν, είπε· Πόσοι μισθωτοί του πατρός μου περισσεύουσιν άρτον, και εγώ χάνομαι υπό της πείνης...».Ο Κύριος λέει ότι όποιος ενεργεί σαν τον Άσωτο είναι ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ, δηλαδή το μυαλό του δεν λειτουργεί σωστά. Βέβαια κανένας σε τέτοια κατάσταση ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟ. Νομίζει ότι «ξέρει», «μπορεί», «προβλέπει» και «ελέγχει» ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ενώ στην πραγματικότητα ΟΥΤΕ ΞΕΡΕΙ, ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ. Όμως οι κάθε λογής σύμμαχοι και εταίροι δεν πρόκειται να μπαλώνουν τις “τρύπες” τις δικής μας ανοησίας. Η σημερινή οικονομική κατάσταση, όπου μία χώρα μετά την άλλη φτάνουν σε ΑΠΟΓΝΩΣΗ, επιβεβαιώνει ότι οι νόμοι του Θεού δεν ισχύουν μόνο για τα άτομα αλλά και για συλλογικές διαστάσεις (λαοί, κράτη, εκκλησίες). Όταν απομακρυνόμαστε από τις προδιαγραφές που έχει ορίσει ο Θεός, το αποτέλεσμα είναι ΧΑΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΠΕΙΝΑ. ***Η συνέχεια της παραβολής του Άσωτου δεν ταιριάζει στη δική μας κατάσταση. Στην οικονομική βύθιση της χώρας και της κοινωνίας μας, δεν υπάρχει κάποιος “καλός παππούλης” που θα σπεύσει να ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ με μιας τα χρέη και τις σπατάλες μας. Η μετάνοιά μας μπορεί να έχει αξία μόνο ως έδαφος αφετηρίας για να μην κάνουμε στο μέλλον τα ίδια σφάλματα^ αλλά το χρέος ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ μέχρι «το έσχατον λεπτόν» (Λουκ. 12/ιβ/59). Αν ο πατέρας της παραβολής ενήργησε ΣΠΛΑΧΝΙΚΑ, δέχτηκε πίσω τον Άσωτο και του έδωσε όσα είχε προηγουμένως, αυτό περιγράφει την ελεημοσύνη του Θεού, που είναι ανώτερος από κάθε εμπόδιο και όριο, αλλά δεν σημαίνει ότι ο Θεός θα πει στις Τράπεζες «χαρίστε τα δάνεια στους Έλληνες». Ο Θεός είναι ΔΙΚΑΙΟΣ και όταν συγχωρεί, το κάνει μόνο επειδή κάποιος άλλος πλήρωσε το χρέος, δεν διαγράφει όμως τις οφειλές μας χωρίς κόστος –επειδή αυτό θα ήταν άδικο– και ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ΤΟ ΧΡΕΟΣ το δικό μας το πλήρωσε ο Χριστός. | |
|
||||||||||||||||||||||
| ΑΡΧΕΙΟ ΤΕΥΧΩΝ
ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ |
|||||||||||||||||||||||
