Είναι οι έλληνες “περιούσιος” λαός;

Από τον πρ. Γ. Μεταλληνό

Κύριε Διευθυντά, 14-12-2009

Εις το περιοδικό σας (τεύχος αρ. 212/2009) και στη σελ. 14 μου αποδίδετε εσφαλμένη ερμηνεία του χωρίου Ματθ. 21,43. Γράφετε: «Το έθνος αυτό δεν είναι κάποιο άλλο επίγειο έθνος –όπως βαυκαλίζονται μερικοί (π.χ. ο π. Γ. Μεταλληνός και οι οπαδοί του, που νομίζουν πως είναι οι έλληνες)– αλλά ο νέος παγκόσμιος λαός της Εκκλησίας…».
Επειδή: α) Ουδέποτε εκήρυξα κάτι τέτοιο, αλλά ό,τι και σεις γράφετε, διότι είναι η αγιοπατερική ερμηνεία (πρβλ. Α~ Πέτρου 2,9) και β) το κείμενό σας αποτελεί προσβολή κατά του προσώπου και της ιδιότητός μου, ζητώ να γίνει η (και κατά τον νόμον) αποκατάσταση και διόρθωση με την δημοσίευση του παρόντος στο περιοδικό σας.

Με τιμή, πρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ο συνεργάτης του εν λόγω άρθρου απαντά με τα εξής:

Υπηρετώντας την αλήθεια, επ’ ουδενί είναι πρόθεσή μας να διαβάλουμε ή να προσβάλλουμε οιονδήποτε ακόμη και αν κάποτε δημιουργείται τέτοια εντύπωση.

Όσον αφορά την επιστολή που ο κ. Καθηγητής μας έκανε την τιμή να στείλει, μας χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι, όπως ο ίδιος εξηγεί τη θέση του, το έθνος για το οποίο ο Κύριος Ιησούς Χριστός δήλωσε ότι θα μεταβιβάσει την Βασιλεία του «δεν είναι κάποιο άλλο επίγειο έθνος –όπως βαυκαλίζονται μερικοί– αλλά ο νέος παγκόσμιος λαός της Εκκλησίας». Ως εκ τούτου εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να επιμείνουμε στην διατύπωση που περιλαμβάνεται στο άρθρο μας, όσον αφορά τον κ. Μεταλληνό. Αν όμως δεν συμβαίνει με τον π. Μεταλληνό, –κατά την επιστολή του– είναι θλιβερή αλήθεια πως υπάρχουν άλλοι, κληρικοί και λαϊκοί, που διακρατούν την λανθασμένη αντίληψη περί της οποίας γράψαμε στο άρθρο μας, και ταυτίζουν το «έθνος» για το οποίο μίλησε ο Κύριος Ιησούς στo Ματθ. 21/κα/43 με το ελληνικό.

Παραθέτουμε τρία παραδείγματα:

1. Σε ομιλία του στην Πάτρα τον Οκτώβριο του 2000, ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος μεταξύ άλλων είπε:

(…) Συνδέει επίσης ημάς και έτερον τι αξιοσημείωτον και θαυμαστόν, το οποίον φαίνεται ότι αποτελεί ιστορικήν αφετηρίαν του Ελληνορθοδόξου πολιτισμού και της Εληνορθοδόξου προσωπικής υποστάσεως και ευθύνης. Αναφερόμεθα εις την μοναδικού μεγαλείου σκηνήν εκείνην, κατά την οποία προσήλθον έλληνες, θέλοντες να ίδουν τον Ιησούν, ως πληροφορεί ημάς ο ηγαπημένος Αυτού μαθητής, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο της Πάτμου Οραματιστής και τα καθ΄ ημάς πολλαπλώς ευλογήσας. Προσήλθον, λοιπόν, οι έλληνες προς τον Φίλιππον πρώτον, ήτοι προς μαθητήν, φέροντα όνομα ελληνικόν. Και ο Φίλιππος λέγει τούτο εις τον Ανδρέαν, δηλαδή, εις τον έτερον μαθητήν, τον φέροντα ελληνικόν επίσης όνομα. Και διαβιβάζουν αμφότεροι το αίτημα εις τον Διδάσκαλον. Και Εκείνος, επί τω ακούσματι, ότι προσήλθον έλληνες εις υπάντησιν Αυτού, «απεκρίνατο αυτοίς λέγων» εκείνον τον λόγον, όστις επρόκειτο να ορίσει έκτοτε την πνευματικήν και πολιτισμικήν πορείαν του Ελληνισμού και πολλών άλλων λαών. Είπε τότε ο Κύριος: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 12,20-23). Είπε δε τούτο διότι προσήλθε τότε εν τω προσώπω των Ελλήνων εκείνων αντιπροσωπευτικώς ολόκληρος ο Ελληνισμός και προετύπωσεν αυτό το οποίον επηκολούθησε, δηλαδή το ότι ο Ελληνισμός επίστευσεν εις τον Χριστόν, κατενόησεν ορθώς την διδασκαλίαν Αυτού και έθεσεν εαυτόν εις την διακονίαν του Ιησού, εις την διακονίαν του Ευαγγελίου. Και εκηρύχθη και εγράφη το Ευαγγέλιον εις την ελληνικήν αρχικώς γλωσσών, ερμηνεύθη δε πρωτίστως ορθώς διά της σκέψεως των μεγάλων Ελλήνων Πατέρων. Απέφυγε τοιουτοτρόπως τον κίνδυνον εγκλωβισμού εις τον κλοιόν άλλων περιωρισμένων αντιλήψεων. Ηπλώθη δε έκτοτε ανά την Οικουμένην το ζωηφόρον φως του Ευαγγελίου διά του Ελληνισμού και, συν πολλοίς άλλοις, εδημιούργησε το θαύμα της μεγάλης συνθέσεως, το θαύμα του Βυζαντίου. Το θαύμα της Ορθοδόξου πολιτισμικής αυτογνωσίας του Γένους ημών, μέσω της οποίας εξεπολιτήσθησαν οι σλαβικοί και άλλοι λαοί. (…)[1]

2. Στο περιοδικό «Ο Ερευνητής της Αλήθειας», τ. 40 (9-10-07) διαβάζουμε:

«Στο κατά τα άλλα αξιόλογο ορθόδοξο περιοδικό «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ» διαβάσαμε το εξής: «Ήταν περιούσιος ο Εβραϊκός λαός; Είνε και ο ελληνικός. Κατείχε τα σκήπτρα της θρησκείας την παλαιά εποχή εκείνος; Κατέχει και ο Ελληνικός λαός τα σκήπτρα της θρησκείας την εποχή του Χριστιανισμού και είνε ο νέος Ισραήλ, ο Ισραήλ της χάριτος».[2]

3. Όποιος έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, ας παρακολουθήσει την ομιλία του γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού με θέμα «Βαριά η κληρονομιά των Ελλήνων», όπου σαφέστατα διδάσκεται η λανθασμένη αυτή άποψη.[3]

Η εντύπωσή μας σχετικά με τον κ. Μεταλληνό σχηματίστηκε διαβάζοντας και ακούγοντας διάφορα γραπτά και ραδιοφωνικές ομιλίες του, όπου συχνά χρησιμοποιεί τη λέξη και έννοια «Ρωμιοσύνη», την οποία εμείς –μεταξύ πολλών άλλων– ταυτίζουμε με το ελληνικό έθνος.

Όντας γόνοι της Ιωνικής γης και του Πόντου, πάντοτε θεωρούσαμε τους εαυτούς μας συνάμα Ρωμιούς και έλληνες, χωρίς να διακρινόμαστε από τους άλλους έλληνες, είτε της “παλαιάς” Ελλάδας (Παλαιοελλαδίτες) είτε εκείνους της διασποράς. Αντίθετα, ουδέποτε οι γονείς μας ταυτίστηκαν με τους Σλάβους, Αλβανούς, Άραβες, Αρμένιους, Βούλγαρους ή άλλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πριν από αυτήν της Βυζαντινής, παρ’ όλο που ήταν χριστιανοί στο θρήσκευμα.

Eίναι αλήθεια ότι κάποιοι –ευτυχώς ελάχιστοι– προσπαθούν με πείσμα να διαχωρίσουν τους έλληνες, και μάλιστα όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και ανά τις περιόδους της ιστορίας, εξαφανίζοντάς τους κατά το διάστημα της ελληνιστικής και βυζαντινής περιόδου, ως άλλοι (εσωτερικοί) Φαλμεράγιερ, και ανακαλύπτοντάς τους μόλις τον 19ο αιώνα...

Για να μην αναφέρουμε την πλαστή παράθεση στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, –η οποία κυκλοφορεί σε πολλούς Ορθόδοξους κύκλους– σύμφωνα με την οποία δήθεν ο Χριστός είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός τού ανθρώπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογεννεί, φυτόν Ουράνιον και βλάστημα θείον ηκριβωμένον. Λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην.»[4]

Από το 500 π.Χ., οπότε ο Σιμωνίδης ο Κείος έγραψε για τους Μαραθωνομάχους το διάσημο επίγραμμα, «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν», μέχρι το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», που ολόκαρδα υπηρέτησαν οι πλείστοι των Αρχιερέων της Ελλαδικής Εκκλησίας, όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν την συνεχή και αδιάσπαστη ύπαρξη του γένους και έθνους των Ελλήνων στη συγκεκριμένη πατρίδα και σε πλήθος χωρών και περιοχών όπου ίδρυσαν αποικίες και παροικίες, (εκτός ελαχίστων που προσπαθούν να διασπάσουν τούτη τη συνέχεια...).

Δεν διαφεύγει, βεβαίως ότι, ευτυχώς, με τους παραπάνω δεν συμφωνούν οι πλείστοι εκπρόσωποι της Ελλαδικής Εκκλησίας και της Θεολογικής επιστήμης, και βεβαίως όλοι όσοι αγαπούν την ιστορική αλήθεια. |

____________________________

1. www.i-m-patron.gr/patriarxhs/omilia_patriarxou_03.html
– Οι υπογραμμίσεις του «Τ».
2. «Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», τ. 524, Ιούν. 2007, σελ. 84.
3. www.youtube.com/watch?v=6PQyLmmDg7k&NR=1
4. www.agiasma.info/forum/viewtopic.php?f=14&t=828,
όπου παρατίθεται ως τμήμα διάλεξης «Περί Αριστοτέλη» που εκφωνήθηκε το 2000 (άκουσον άκουσον) στις Αστυνομικές Ακαδημίες...

Τα παρακάτω προστέθηκαν μεταγενέστερα
ως προσθήκη στην παρούσα μελέτη
και δεν υπάρχουν στο έντυπο τεύχος.

Το χωρίο Ιωάν. 7:35 παρουσιάζει τους Ιουδαίους να λένε: "Είπον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς αλλήλους· Που μέλλει ούτος να υπάγη, ώστε ημείς δεν θέλομεν ευρεί αυτόν; Μήπως μέλλει να υπάγη εις τους διεσπαρμένους μεταξύ των Ελλήνων και να διδάσκη τους έλληνας;" Στο αρχαίοι κείμενο η διατύπωση είναι "είπον ουν οι Ιουδαίοι προς εαυτούς· πού ούτος μέλλει πορεύεσθαι ότι ημεῖς ουχ ευρήσομεν αυτόν; μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι καὶ διδάσκειν τούς Έλληνας;."

Τίθεται το ερώτημα ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η "ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ";

Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για διεσπαρμένους έλληνες, όμως είναι ολοφάνερο ότι οι Ιουδαίοι εδώ (όπως και σε κάθε άλλη σχετική περίπτωση) με τη λέξη διασπορά δεν αναφέρονται σε έλληνες εθνολογικά, αλλά σε Ιουδαίους που βρίσκονταν διεσπαρμένοι ανάμεσα σε έλληνες.

Είναι ενδιαφέρον εδώ να σημειώσουμε ότι η λέξη διασπορά υπάρχει μόνο τρεις φορές στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, (α/ εδώ από τον Ιωάννη, β/ στην Ιακ. 1/α/1 "Ιάκωβος θεού και κυρίου Ιησού Χριστού δούλος ταις δώδεκα φυλαίς ταις εν τη διασπορά χαίρειν." και γ/ στην Α~ Πέτρ. 1/α/1 "Πέτρος ἀπόστολος Ιησού Χριστού εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας καὶ Βιθυνίας".

Κατά τη δική μας γνώμη όλοι αυτοί δεν ήταν παρά Ιουδαίοι της διασποράς τους οποίους ο μεν Ιάκωβος αναφέρει συγκεκριμένα ως "ταις δώδεκα φυλαίς ταις εν τη διασπορά" ο δε Πέτρος δεν διευκρινίζει αλλά είναι προφανές όχι μόνο ως αυτονόητο αλλά και από το περιεχόμενο της επιστολής του.

Με άλλα λόγια οι Ιουδαίοι στο χωρίο που εξετάζεται εδώ επαναλαμβάνουν εκείνο που αργότερα θα έγραφαν στις Επιστολές τους ο Ιάκωβος και ο Πέτρος, δηλαδή αναφέρονται στους Ιουδαίους τους διεσπαρμένους σε όλο το γνωστό τότε κόσμο και όχι στους έλληνες εθνολογικά. Ας μη λησμονήσουμε δε ότι από τέτοιους ανθρώπους προέρχονταν εκείνοι που πίστεψαν και βαπτίστηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής από το κήρυγμα του Πέτρου, με τον οποίο ενδεχομένως διατήρησαν κάποια επαφή που δικαιολογούσε και την συγκεκριμένη επιστολή.

Στο σημείο αυτό δε μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ενώ στην Α~ Επιστολή του ο Πέτρος απευθύνεται "εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας" στην Β~ Επιστολή του όχι μόνο δεν υπάρχει ανάλογη προσφώνηση αλλά η προσφώνηση είναι εντελώς διαφορετική, που με τη διατύπωσή της θυμίζει ΕΘΝΙΚΟΥΣ: "Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού, προς τους όσοι έλαχον ισότιμον με ημάς πίστιν εις την δικαιοσύνην του Θεού ημών και Σωτήρος Ιησού Χριστού"· καθώς επαναλαμβάνει φρασεολογία όμοια με εκείνη που χρησιμοποίησε αναφερόμενος στην αποδοχή των εθνικών στον οίκο του Κορνήλιου, Πράξ. 11/ια/17 "ει ουν την ίσην δωρεάν έδωκεν αυτοίς ο Θεός ως και ημίν πιστεύσασιν επί τον κύριον Ιησούν Χριστόν, εγώ τις ήμην δυνατός κωλύσαι τον Θεόν;" (ο αναγνώστης ας προσέξει τις υπογραμμισμένες λέξεις).

Συνεπώς ορθά μεταφράζει ο Βάμβας αλλά και όλοι οι νεότεροι μεταφραστές που έχουμε υπόψη μας. Μάλιστα η ΝΔΜ αποδίδει: "Μήπως σκέφτεται να πάει στους Ιουδαίους τους διεσπαρμένους ανάμεσα στους έλληνες και να διδάξει τους έλληνες;"

Αλλά ακόμη και αν δεχθούμε ότι εδώ οι άνθρωποι αυτοί σκέφτηκαν ότι ο Χριστός ενδεχομένως επρόκειτο να πάει "στους Ιουδαίους τους διεσπαρμένους ανάμεσα στους Έλληνες", με σκοπό όμως "να διδάξει τους Έλληνες", πάλι αυτό αποδεικνύει ότι οι έλληνες ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΕΧΤΕΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ πριν από την θαυματουργική πρόσκληση των Εθνικών μέσω του Πέτρου στο σπίτι του εκατόνταρχου Κορνήλιου στην Καισάρεια της Παλαιστίνης (Πράξ. 10/ι) επειδή κανείς --ούτε ο Χριστός-- δεν τους κήρυξε το ευαγγέλιο.

Ακόμη και ο Παύλος, που είχε λάβει συγκεκριμένη κλήση για να κηρύξει ΕΙΣ ΤΑ ΕΘΝΗ, δεν άρχισε ένα τέτοιο έργο πριν από την σύγκρουση που είχε με τους Ιουδαίους στην Συναγωγή της Αντιόχειας, όπως διαβάζουμε στο Πράξ. 13/ιγ/46 "Ο Παύλος δε και ο Βαρνάβας, λαλούντες μετά παρρησίας, είπον· Εις εσάς πρώτον ήτο αναγκαίον να λαληθή ο λόγος του Θεού· αλλ' επειδή απορρίπτετε αυτόν και δεν κρίνετε εαυτούς αξίους της αιωνίου ζωής, ιδού, στρεφόμεθα εις τα έθνη". |