Ξεκινώντας τούτη τη σειρά σύντομων κειμένων όπου ο εκδότης μας εξέθεσε σκέψεις και συναισθήματά του ύστερα από την ξαφνική ανακάλυψη δύο καρκίνων και τις εγχειρήσεις που ακολούθησαν, κανείς δεν ήξερε ποια θα ήταν η συνέχεια.

Σε ένα άλλο άρθρο που γράψαμε τότε, μιλούσαμε για την «Επόμενη Στάση» που περιμένει κάθε ταξιδιώτης, άλλοτε γνωρίζοντας και άλλοτε μη γνωρίζοντας ποια θα είναι αυτή.

Εμείς τότε γνωρίζαμε πως τούτη η επόμενη “στάση” ενδεχομένως θα ήταν είτε η διακοπή της ζωής μας είτε η συνέχισή της με κάποια μορφή σωματικής αδυναμίας – και συνεπώς η διακοπή της έκδοσης του «ΤΥΧΙΚΟΥ».

Κάποιοι τότε χάρηκαν για την «δίκαιη τιμωρία» που μας βρήκε, ενώ άλλοι –δόξα στον Θεό οι περισσότεροι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό– στάθηκαν κοντά μας με προσευχές και διάθεση να προσφέρουν κάθε μορφής βοήθεια, γεγονός για το οποίο τους είμαστε άπειρα ευγνώμονες.

Ο Θεός όμως επέτρεψε τελικά όχι μόνο την παράταση της ζωής μας αλλά και με τέτοιο τρόπο ώστε η περιπέτεια εκείνη να είναι πλέον μία ανάμνηση. Οι ως τώρα εξετάσεις δείχνουν ότι το περιστατικό μάλλον μπορεί να γραφτεί στις αναμνήσεις του παρελθόντος – πάντοτε όμως μέχρι νεωτέρας…

Με το τεύχος αυτό κλείνουν ήδη τρία ολόκληρα χρόνια από τότε, και γράφοντας τούτες τις γραμμές βρισκόμαστε στο δίλημμα αν θα πρέπει να συνεχίσουμε ή όχι τούτη τη στήλη και μάλλον κλίνουμε προς το δεύτερο, χωρίς όμως τίποτε να είναι ακόμη σίγουρο.

Εντούτοις το βέβαιο είναι πως σ’ αυτά τα τρία χρόνια μοιραστήκαμε μαζί αρκετά από τα «κέρδη» αυτής της δυσάρεστης εμπειρίας, γίναμε κοινωνοί προβλημάτων που αντιμετώπιζαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν άλλοι συνάνθρωποι, και χωρίς αμφιβολία σκεφτήκαμε πολύ περισσότερο το επέκεινα, τα ουράνια απέναντι στα επίγεια, τα μόνιμα απέναντι στα προσωρινά.

Αν έχει δίκιο –και έχει– η αρχαία ρήση «Ουδέν κακόν αμιγές καλού» ή όπως ορθότερα το διατυπώνει ο Παύλος «τοις αγαπώσιν τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν» (Ρωμ. 8/η/28), τούτο επαληθεύτηκε ακόμη μία φορά στη δική μας περίπτωση.

Ο Ψαλμωδός του Ισραήλ έγραψε: «Καλόν έγεινεν εις εμέ ότι εταλαιπωρήθην, διά να μάθω τα διατάγματά σου» (Ψαλ. 119/ριθ/71)  και ασφαλώς είχε δίκαιο. Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση πως “ξέρουμε τα πάντα” και άλλοτε βιαζόμαστε να κάνουμε τον δάσκαλο “έξω από τον χορό”, όταν ο αδελφός δοκιμάζεται, όταν υποφέρει, όταν αντιμετωπίζει τα τέλη του...

Για όλα αυτά χρειαζόμαστε σοφία που δεν αποκτιέται σε κανένα σχολείο αλλά μόνο με την προσωπική μας “πείρα”, τότε που γινόμαστε κοινωνοί των καταστάσεων και περιστάσεων που αντιμετώπισαν άλλοι πριν από εμάς και αύριο θα επακολουθήσουν άλλοι με τη σειρά τη δική τους.

Μόνο έτσι μπορεί να είναι κάποιος χρήσιμος σύμβουλος και αποτελεσματικός παρηγορητής. Χωρίς πολλά λόγια και καθόλου δάκρυα. Χωρίς εξυπνάδες και επιπολαιότητες αλλά με τη χάρη που παρέχει μόνο η συμμετοχή και το συμπάσχειν. |