Επισκοπικές εξομολογήσεις (3)
Η Εκκλησία...
«Πρακτορείο εισιτηρίων
για αιώνια εκδρομή»
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, προχώρησε σε δηλώσεις/εξομολογήσεις που "τσακίζουν κόκαλα" καθενός που με ρεαλισμό παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον ελλαδικό χριστιανικό κόσμο! Ένα μέρος αυτής της συνέντευξης αναδημοσιεύουμε χάρη των αναγνωστών μα και της ιστορίας.|
« (...)
Η ποιμαντική της Εκκλησίας σήμερα;
Ποιμαντική είναι η βίωση και η έκφραση της αγαπώσης τον Θεό καρδίας. Η Εκκλησία βιώνει την κατάργηση του θανάτου, του μόνου κύριου προβλήματος των ανθρώπων και των ανθρώπινων... Είναι το μυστήριο "της κατάποσης του θνητού υπό της Ζωής". Αυτό ίσως ξεχάσαμε, αν και καταντήσαμε την Εκκλησία "πρακτορείο πωλήσεως εισιτηρίων για αιώνια εκδρομή στη μεταφυσική της μεταθανάτιας ζωής. Με θέσεις και κατηγορίες, ανάλογα το πόσο καλά πληρώνει κάποιος για το ταξίδι αυτό, με καλά έργα ή φιλάνθρωπες παροχές"! Εν πάση περιπτώσει, δεν καταλάβαμε καλά ότι οι άνθρωποι μας σέβονται και μας φοβούνται, όπως έχει ειπωθεί, με τα ίδια αισθήματα που σέβονται και φοβούνται τα νεκροταφεία!.. Οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι, κι εμείς απλώς τους θάβουμε. Σε κάθε εποχή και σε κάθε πολιτισμό, ο άνθρωπος θα αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα, μόνος ενώπιον του θανάτου. Η Εκκλησία υφίσταται για να σταματήσει το εμπόριο των ψευδαισθήσεων, να διδάσκει ότι δεν είμαστε ούτε θνητοί ούτε αθάνατοι, ότι είμαστε δωρολήπτες της υπό του Θεού προσφερόμενης αγιότητος, μακάριοι γιατί ο Θεός μάς αγαπά τόσο όσο δηλώνει η κάθοδος του στον Άδη της ανθρώπινης περιπέτειας μας.
Πρέπει να έχει ρόλο και λόγο για όλα η Εκκλησία;
Δεν χρειάζεται να μιλάμε για όλα, απλώς γιατί δεν εκφράζουμε όλους και γιατί στα περισσότερα οι άνθρωποι δεν μας έχουν δώσει ρόλο και δεν μας αναγνωρίζουν δικαίωμα παρεμβολών και διεμβολών. Πρέπει να μάθουμε και να σιωπούμε. Μόνο με τη σιωπή, επιτρέπουμε, μερικές τουλάχιστον φορές, να ακούνε οι άνθρωποι τη φωνή του Θεού!.. Αλλά και όταν μας ζητούν να έχουμε λόγο και μας ζητούν να ομιλούμε, πρέπει έλλογα, να διερωτώμεθα, γιατί; Η Εκκλησία δεν είναι φωνασκούσα εξουσία, αλλά σιωπώσα διακονία, δεν έχει "πάθος για εξουσία, αλλά είναι η εξουσία του πάθους..."! Έπειτα, οι άνθρωποι κουράστηκαν απ’ όσους μιλούν ανέξοδα, έχουν περισσότερο ανάγκη να τους προσέχουν, να τους ακούνε, να τους καταλαβαίνουν και να τους αγαπούν.
Πολιτική κηδεία, μνημόσυνα, πολιτικός γάμος.
Η θέση της Εκκλησίας; Όλα αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε ήδη θέσει στην Πολιτεία και να συζητούσαμε ή και να απαιτούσαμε ακόμα-ακόμα, να τα θεσπίσει. Έχει δικαίωμα ο καθένας να μη μας θέλει. Αλλά και όταν δέχεται εν μέρει τα της Εκκλησίας και αφορά τελετές, ε μη νομίζετε πως με τις νεκρώσιμες ακολουθίες και τα μνημόσυνα επιβάλλουμε στον Θεό τη σωτηρία και μοιράζουμε θέσεις στον Παράδεισο. Κανένα μυστήριο και καμία ακολουθία δεν "στέλνει", επειδή τελέστηκε και μόνο, κανέναν στον Παράδεισο. Υπάρχουν πράγματα που θα μπορούσαμε να δούμε με φιλάνθρωπη οικονομία, όπως ασκούμε την οικονομία για εμάς και για όσους την έχουν ανάγκη. Ας δούμε ότι η ανάγκη είναι και των άλλων που αβίαστα απορρίπτουμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κανονική παράδοση της Εκκλησίας δεν σταματά και ότι στην πορεία προς τα έσχατα η Εκκλησία οφείλει να ανοίγει δρόμους πλατύτερους, με φιλάνθρωπο τρόπο, χωρίς να θίγεται το δόγμα.
Η διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία;
Εδώ ζούμε ένα δράμα. Ακούστε την τραγική μας κατάληξη: αναθέσαμε στο κράτος να διδάσκει στα νέα παιδιά θρησκευτικές πεποιθήσεις! Μετά ελέγχουμε το κράτος γιατί δεν κάνει καλά τη δική μας δουλειά. Εμείς, ούτε ζητήσαμε να αναλάβουμε ευθύνες ούτε καθίσαμε να συζητήσουμε με το κράτος, τις Θεολογικές Σχολές, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και άλλους αρμόδιους φορείς της κοινωνίας, ποιο είναι και πώς πρέπει να γίνεται το καλύτερο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, δηλαδή τον νομικό πολιτισμό, τις παιδαγωγικές ανάγκες, τα κοινωνικά ζητούμενα και ότι, εν πάση περιπτώσει, είναι παρόν ως πρόβλημα και πρέπει να το δούμε σοβαρά. Το αποτέλεσμα; Αν μιλήσουμε έξω από τα δόντια, τότε το μάθημα δεν ενδιαφέρει. Πώς να γίνεται, τι να διδάσκεται, ποιοι και πώς να το διδάσκουν, ποιοι και πώς να συμμετέχουν, αν πρέπει να είναι υποχρεωτικό, αν πρέπει να βαθμολογείται η γνώση, έστω, της πίστης, και άλλα πολλά, μας περιμένουν στη γωνία. Όσο και αν κρυβόμαστε με τέχνη και πονηρία, θα τα συναντήσουμε όλα αυτά, αργά ή γρήγορα. Η προτίμηση στο αργά, δημιουργεί λόγω απώθησης μεγαλύτερες πιέσεις και καλλιέργεια συνδρόμων, τα οποία δεν θα συμβάλουν στην ήρεμη και σοβαρή επίλυση του προβλήματος. Φαίνεται επαναπαυόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι όλα θα περάσουν και όταν θα ‘ρθουν, ε τότε θα το δούμε. Ευτυχώς ο κόσμος προχωρά, δεν καταλαβαίνουμε ότι μας προσπερνά αδιάφορος; Στο κάτω-κάτω της γραφής, ας μην τον πικραίνουμε αναμοχλεύοντας τον με τις φοβικές υστερίες μας. (...) »
Είναι μόνο λίγα από όσα είπε ο κ. Θεόκλητος, κι εμείς τα παρουσιάζουμε χωρίς πάθος –σίγουρα όμως με ικανοποίηση– αφού επαληθεύονται από τα πλέον αρμόδια χείλη θέσεις και απόψεις που χρόνια τώρα καταγγέλλονται από τούτες τις σελίδες. Μακάρι και άλλοι να βρουν τη δύναμη όχι μόνο για να πουν την αλήθεια αλλά και να αγωνιστούν για την επιστροφή στη βιβλική απλότητα και γνησιότητα της χριστιανικής πίστης. |
