Επισκοπικές εξομολογήσεις (2)
Ο κίνδυνος του επαγγελματισμού...
Με όσα λέμε σε άλλη σελίδα αυτού του τεύχους συμφωνεί η γραπτή θέση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστόδουλου, με τίτλο «Η παρανόηση του τι είναι Εκκλησία», την οποία καλά θα κάνει να διαβάσει και να προσέξει βαθιά κάθε ειλικρινής εκζητητής της αλήθειας και της ουσίας των γεγονότων. Μπορεί να βρεθεί στην προσωπική του ιστοσελίδα, στη διεύθυνση http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop.
Ο κίνδυνος του επαγγελματισμού
« (...) Κι εμείς, από το άλλο μέρος έχουμε συμβιβασθεί με την κατάσταση αυτή, επιδιώξαμε και εγγραφήκαμε στους τροφίμους του κρατικού Προϋπολογισμού, εισπράττουμε κάθε μήνα το μισθό μας και μένουμε ικανοποιημένοι. Ο κίνδυνος όμως του επαγγελματισμού καιροφυλακτεί και δεν καταλαβαίνουμε ότι όσο περισσότερο εξαρτώμεθα οικονομικά από το κράτος, τόσο λιγότερη ελευθερία χειρισμών σε πελώρια θέματα έχουμε. Το αποτέλεσμα, είναι να σιωπούμε όταν χρειάζεται να υψώσουμε κραυγή και να φορτωνόμαστε ξένες αμαρτίες. Και το ίδιο το κράτος γνωρίζοντάς μας καλά, μας κρατεί υποχείριους με την απειλή και μόνο της απογύμνωσής μας από τα προνόμια που μας εξασφάλισε η “συναλληλία”. Και πόσοι τάχα αντέχουν στην στέρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων χάριν μίας αναγέννησης που όμως την ζητούν οι καιροί και την λαχταρά ο λαός; Κάθε φορά που γίνεται λόγος για αναβάθμιση του ιερού κλήρου και για μία δυναμική παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον ιστορικό στίβο, συναντάμε μπροστά μας την απειλή για αφαίρεση των προνομίων με τα οποία έχουμε επί μακρόν ζήσει και ίσως και ταυτιστεί μερικοί. Το νέο ξεκίνημα που πρέπει να γίνει για να προλάβουμε το τρένο της ιστορίας επιβάλλει μία ταχεία μεταμόρφωση και αλλαγή νοοτροπίας καθώς και μία δυναμική στάση απέναντι στην ίδια την ζωή. Αλλά ο κίνδυνος της αναμέτρησης με την Πολιτεία και των συνεπειών της, κυρίως των οικονομικών, τελικά λειτουργεί ανασταλτικά με αποτέλεσμα να γυρίζει ο φαύλος κύκλος και να μη μπορούμε να απαγκιστρωθούμε. Γιατί πια δεν έχεις να κάνεις με ένα και δύο, αλλά με όλο τον κλήρο που πρέπει να συνεισφέρει στη γενική προσπάθεια. Ποιος λοιπόν να τολμήσει να κηρύξει μία ειρηνική επανάσταση μετά στην Εκκλησία καλώντας κλήρο και λαό σε πανστρατιά αγάπης και ποιος θα αποφασίσει να ομιλήσει με τη γλώσσα της ειλικρίνειας προς πάσα κατεύθυνση, όταν είναι τόσο αλληλένδετα τα συμφέροντα με τις επιδιώξεις και τα οράματα με την πραγματικότητα; Ευγνωμονούμε συχνά εκείνους που μας ενέγραψαν στο δημοσιοϋπαλληλικό μισθολόγιο, αλλά πόσοι αναλογιζόμαστε το φοβερό τίμημα σε ελευθερία που πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για πολύ ακόμη; (...) »
Οι παραπάνω θέσεις του κ. Χριστόδουλου είναι ορθές, ατυχώς όμως ο άνθρωπος δεν έχει σταθερές απόψεις, αφού άλλα έλεγε σε συνέντευξή του στο περιοδικό “ΒΗΜΑgazino” (11-2-2001) π.χ. για μισθοδοσία και “συναλληλία”.
« (...) Εμείς έχουμε την αίσθηση ότι το Σύνταγμα ρυθμίζει κατά τρόπο απόλυτα ικανοποιητικό τις σχέσεις ανάμεσα σε Εκκλησία και Πολιτεία. Αυτούς που θέλουν να αλλάξει το σύστημα και να επέλθει χωρισμός θα ήθελα να τους ρωτήσω τι εννοούν μ’ αυτό το πράγμα. Τι εννοούν λέγοντας διαχωρισμός; Εννοούν να περικόψουν τη μισθοδοσία του ιερού κλήρου; (...) Εμείς πιστεύουμε ότι το Σύνταγμα της Ελλάδος καθιερώνει το σύστημα της συναλληλίας, όπως λέγεται. Δηλαδή το σύστημα των δυο ξεχωριστών, ανεξαρτήτων και αυτοδιοικούμενων χώρων με διακριτούς ρόλους. Αν λοιπόν όλοι σεβαστούμε το Σύνταγμα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. (...) ».
Όταν ο ηγέτης δεν έχει σταθερές θέσεις, πώς θέλει να τον ακολουθήσουν οι οπαδοί του σε μεγάλα πράγματα; Γι’ αυτό εμείς πάντα λέμε: “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ”. Τίποτα λιγότερο! |
